Valsinha - Mia Martini

Quel giorno a casa lui tornò più

Presto come non faceva quasi più e

La guardò in un modo ben diverso come

Non faceva quasi più

E non parlò più dell’aumento

Unico argomento dei discorsi suoi

Con una strana tenerezza e un poco

Di amarezza disse «Andiamo fuori

Vuoi?»

E allora lei si fece bella come il

Giorno che di lui si innamorò

Cercò nel fondo di un cassetto quella

Camicetta che le regalò

E lui la tenne per la mano come la

Teneva tanto tempo fa.

Come un

Ragazzo e una ragazza scesero alla

Piazza e incominciarono a ballar

E al suono della loro danza il

Vicinato addormentato si affacciò e

Scese nella piazza scura e molta

Gente giura che s’illuminò.

E

Furono baci rubati e gridi soffocati

Che nessuno soffocò.

Che il mondo

Fece suoi, in pace l’alba poi spuntò

Die dag kwam hij thuis voor meer

Al snel deed hij het bijna niet meer e

Hij keek op een heel andere manier naar haar, zoals

Hij deed het bijna niet meer

En hij sprak niet meer over de toename

Het enige onderwerp van zijn toespraken

Met een vreemde tederheid en een beetje

Van bitterheid zei hij "Laten we naar buiten gaan"

Wil je?"

En toen maakte ze zichzelf zo mooi als de

De dag dat ze verliefd op hem werd

Daar zocht hij op de bodem van een la naar

Blouse die hij haar gaf

En hij hield haar hand vast zoals daar

Het hield lang geleden.

Als een

Jongen en meisje stapten uit bij de

Vierkant en ze begonnen te dansen

En op het geluid van hun dans de

De slapende buurt tuurde naar buiten en

Hij ging naar het donkere plein en veel

Mensen zweren dat hij verlicht was.

En

Het waren gestolen kussen en gedempt geschreeuw

Dat niemand stikte.

dat de wereld

Hij maakte zijn eigen, in vrede, de dageraad brak toen