Las Estatuas - Mercedes Sosa

Cuando llueve me dan no sé qué

Las estatuas

Nunca pueden salir en pareja

Con paraguas

Y se quedan como en penitencia

Solitarias

Señalando la fatalidad

En las plazas

Miran serias pasar cochecitos

Y mucamas

No se ríen porque no tuvieron

Nunca infancia

Marionetas

Grandes, quietas

Con ellas no juega nadie

Pero si una sombra mala

Para siempre las borrase

Qué dolor caería

Sobre Buenos Aires

Cuando llueve y me voy a dormir

Las estatuas

Velan pálidas hasta que llegue

La mañana

Y del sueño de los pajaritos

Son guardianas

Su memoria procuran decir

Sin palabras

Y nos piden la poca limosna

De mirarlas

Cuando quieren contarnos un cuento

De la Patria

Als het regent geven ze me ik weet niet wat

de standbeelden

Ze kunnen nooit daten

met paraplu

En ze blijven als in boetedoening

alleen

Wijzend naar ondergang

op de pleinen

Het zien er serieuze passerende kinderwagens uit

en dienstmeisjes

Ze lachen niet omdat ze dat niet hadden

nooit jeugd

marionetten

groot, stil

Niemand speelt met ze

Maar als een slechte schaduw

Ik zal ze voor altijd wissen

Welke pijn zou vallen?

Over Buenos Aires

Als het regent en ik ga slapen

de standbeelden

Ze kijken bleek tot ik aankom

De ochtend

En uit de droom van de kleine vogels

Ze zijn voogden

Uw geheugen probeert te vertellen

Sprakeloos

En ze vragen ons om de kleine aalmoes

om naar ze te kijken

Wanneer ze ons een verhaal willen vertellen

van het vaderland