Me glisser sous ta peau - Martha Wainwright

Me glisser sous ta peau pour atteindre la lumière

Me blottir dans ta chair et flotter dans les airs

Me nicher dans ton ventre et nager dans les mers

Oublier un instant mes lambeaux de misère

Disparaître un moment de la surface de la terre

Chasser les feuilles mortes, les cendres, les poussières

Je ne sais pas arrêter les torrents

Nos souffles réparent la course du vent

Gonflés d’un hurlement, d’un égarement

T’aimes bien le copier coller, moi non

Soufflées les blessures, la mémoire des morsures

Oubliés les tonnerres, les fracas, les brisures

Dépasser les frontières des doutes et des cassures

Arracher les barreaux, les crochets et les fers

Rejeter les bois noirs des parois de l’hiver

Sécher les yeux, les pleurs et les larmes amères

Je ne sais pas arrêter les torrents

Nos souffles réparent la course du vent

Gonflés d’un hurlement, d’un égarement

Laissée dans la lueur, enlacée dans ta bouche

Se fondre dans la douceur du mystère et dans ton souffle

S'évanouir dans le ciel d’une caresse éternelle

Glijd onder je huid om het licht te bereiken

Kruip in je vel en zweef door de lucht

Kruip in je buik en zwem in de zee

Vergeet even mijn flarden ellende

Verdwijn voor een moment van de aardbodem

Achtervolg dode bladeren, as, stof

Ik weet niet hoe ik torrents moet stoppen

Onze adem herstelt de loop van de wind

Gezwollen van een gehuil, met een verbijstering

Jij kopieert en plakt het graag, ik niet

De wonden weggeblazen, de herinnering aan de beten

Vergeten de donderslagen, de crashes, de pauzes

Over de grenzen van twijfels en gebrokenheid gaan

Snatch bars, haken en sluitingen

Verwerp het zwarte bos van de muren van de winter

Droog de ogen, het huilen en de bittere tranen

Ik weet niet hoe ik torrents moet stoppen

Onze adem herstelt de loop van de wind

Gezwollen van een gehuil, met een verbijstering

Links in de gloed, verstrengeld in je mond

Smelt in de zoetheid van mysterie en in je adem

Verdwijn in de lucht met een eeuwige streling