Desejos Vãos - Mariza, Mario Pacheco, João Lyra

Eu queria ser o mar de altivo porte

Que ri e canta, a vestidão imensa!

Eu queria ser a Pedra que não pensa

A pedra do caminho, rude e forte!

Eu queria ser o Sol, a luz intensa

O bem do que é humilde e não tem sorte!

Eu queria ser a ávore tosca e densa

Que ri do mundo vão e até da morte!

Mas o Mar também chora de tristeza…

As ávores também, como quem reza

Abrem, aos Céus, os braços, como um crente!

E o Sol altivo e forte, ao fim de um dia

Tem lágrimas de sangue na agonia!

E as Pedras… essas…pisa-as toda gente…

Ik wilde de trotse zee zijn

Wat lacht en zingt ze, de immense jurk!

Ik wilde de Steen zijn die niet denkt

De steen van de weg, grof en sterk!

Ik wilde de zon zijn, het intense licht

Het welzijn van de nederigen en ongelukkigen!

Ik wilde de ruwe en dichte boom zijn

Wat lachen ze om de wereld en zelfs om de dood!

Maar de zee huilt ook van verdriet...

De bomen ook, als iemand die bidt

Open je armen naar de hemel, als een gelovige!

Het is de hoge en sterke zon, aan het einde van een dag

Er zijn bloedtranen in doodsangst!

En de Stenen... die... iedereen betreedt ze...