Antonio Carlos Maria Bresil - Marie-Paule Belle

Je l’appellerais Antonio Carlos Maria Bresil.

Il aurait plein de sel sur la peau, sur les doigts, sur les cils.

C’est l’enfant qui dort dans mes rêves.

Se réveillera-t-il?

Je ne le sais pas.

Il danserait pieds nus sur les couteaux brillants de la mer,

Dans la pluie équatoriale d’un piano noir de concert.

C’est l’enfant de mes rêves, il naîtrait sans passé, sans regrets,

Et libre déjà.

Il est encore en exil dans ma mémoire.

J’imagine son profil et son histoire.

Je sais que mon rêve a son état civil.

Je l’appellerais Antonio Carlos Maria Bresil,

Et nous irions nous cacher dans le labyrinthe des îles.

C’est l’enfant du soleil et du rythme secret de mon sang.

Je l’entends déjà.

Il jouerait d’une flûte en roseau comme un nouveau Dieu Pan.

Il prendrait des poissons rien qu’avec ses chansons dans le vent.

Dans le sable il découvrirait des paillettes de diamant,

Et il danserait.

Il est encore en exil dans ma mémoire.

J’imagine son profil et son histoire.

Je sais que mon rêve a son état civil.

Je l’appellerait Antonio Carlos Maria Bresil.

Sans même s’en apercevoir, il traversait les villes.

Dans toutes les cités mortes il ranimerait les brasiers,

Et on le suivrait.

Son rire ferait voler en éclats les murs des prisons,

Et à pleines dents il mordrait dans les fruits de la passion.

On l’appellerait Antonio Carlos Maria Bresil

Un jour, s’il venait.

Mais nous rencontera-t-il?

Je veux le croire.

J’imagine son profil et son histoire.

Je sais que mon rêve est encore en exil.

Ik zou hem Antonio Carlos Maria Brazil noemen.

Hij zou veel zout op de huid, op de vingers, op de wimpers hebben.

Hij is het kind dat in mijn dromen slaapt.

Zal hij wakker worden?

Ik weet het niet.

Hij zou blootsvoets dansen op de glanzende messen van de zee,

In de equatoriale regen van een zwarte concertpiano.

Hij is het kind van mijn dromen, hij zou geboren worden zonder verleden, zonder spijt,

En nu al gratis.

Hij is nog steeds in ballingschap in mijn herinnering.

Ik stel me zijn profiel en zijn verhaal voor.

Ik weet dat mijn droom zijn burgerlijke staat heeft.

Ik zou hem Antonio Carlos Maria Brazil noemen,

En we zouden ons verstoppen in het doolhof van eilanden.

Het is het kind van de zon en het geheime ritme van mijn bloed.

Ik hoor het al.

Hij zou een rietfluit spelen als een nieuwe God Pan.

Hij zou vis vangen alleen met zijn liedjes in de wind.

In het zand zou hij diamanten lovertjes ontdekken,

En hij zou dansen.

Hij is nog steeds in ballingschap in mijn herinnering.

Ik stel me zijn profiel en zijn verhaal voor.

Ik weet dat mijn droom zijn burgerlijke staat heeft.

Ik zou hem Antonio Carlos Maria Brazil noemen.

Zonder het zelfs maar te beseffen, trok hij door de steden.

In alle dode steden zou hij de vuren ontsteken,

En we zouden hem volgen.

Zijn gelach zou de gevangenismuren doen barsten,

En hij zou in de passievrucht bijten.

We zouden hem Antonio Carlos Maria Brazil noemen

Op een dag, als hij zou komen.

Maar zal hij ons ontmoeten?

Ik wil het geloven.

Ik stel me zijn profiel en zijn verhaal voor.

Ik weet dat mijn droom nog steeds in ballingschap is.