Gente Humilde - Maria Bethânia, Tira Poeira

Tem certos dias

Em que eu penso em minha gente

E sinto assim

Todo o meu peito se apertar

Porque parece

Que acontece de repente

Feito um desejo de eu viver

Sem me notar

Igual a como

Quando eu passo no subúrbio

Eu muito bem

Vindo de trem de algum lugar

E aí me dá

Como uma inveja dessa gente

Que vai em frente

Sem nem ter com quem contar

São casas simples

Com cadeiras na calçada

E na fachada

Escrito em cima que é um lar

Pela varanda

Flores tristes e baldias

Como a alegria

Que não tem onde encostar

E aí me dá uma tristeza

No meu peito

Feito um despeito

De eu não ter como lutar

E eu que não creio

Peço a Deus por minha gente

É gente humilde

Que vontade de chorar

Er zijn bepaalde dagen

Wat ik van mijn mensen denk

En ik voel me zo

Mijn hele borst zal strakker worden

Omdat het lijkt op

Wat gebeurt er plotseling?

Deed een wens voor mij om te leven

zonder mij op te merken

Hetzelfde als als

Als ik in de buitenwijken passeer

Ik erg goed

Met de trein ergens vandaan komen

En dan geeft het mij

Als afgunst van deze mensen

dat gaat door

Met niemand om op te rekenen

zijn eenvoudige huizen

Met stoelen op de stoep

En op de gevel

Hierboven geschreven is dat een thuis

bij het balkon

Trieste en verspillende bloemen

zoals de vreugde

Dat heeft nergens om te leunen

En dan maakt het me verdrietig

In mijn borst

een wrok gemaakt

Dat ik niet kan vechten

En ik geloof niet

Ik vraag God voor mijn volk

Het zijn nederige mensen

Wat een verlangen om te huilen