Poética I / O Astronauta - Maria Bethânia

De manhã escureço

De dia tardo

De tarde anoiteço

De noite ardo

A oeste a morte encontra-te em vivo

Do sul cativo

Oeste é meu norte

Outros que contem passo por passo

Eu morro ontem, nasço amanhã

Ando onde há espaço

Meu tempo é quando

Quando me pergunto

Se você existe mesmo, amor

Entro logo em órbita

No espaço de mim mesmo, amor

Será que por acaso

A flor sabe que é flor

E a estrela Vênus

Sabe ao menos

Porque brilha mais bonita, amor

O astronauta ao menos

Viu que a Terra é toda azul, amor

Isso é bom saber

Porque é bom morar no azul, amor

Mas você, sei lá

Você é uma mulher, sim

Você é linda porque é

In de ochtend word ik donker

late dag

In de middag, schemering

's Nachts brand ik

In het westen vindt de dood je levend

gevangen zuiden

west is mijn noorden

Anderen die stap voor stap bevatten

Ik sterf gisteren, ik ben morgen geboren

Ik loop waar ruimte is

mijn tijd is wanneer

Als ik mezelf afvraag

Als je echt bestaat, liefje

Ik ga binnenkort in een baan om de aarde

In mijn eigen ruimte, liefde

is het toevallig?

De bloem weet dat het een bloem is

En de ster Venus

Weet jij tenminste?

Want het schijnt mooier, schat

De astronaut tenminste

Zag dat de aarde helemaal blauw is, liefje

dat is goed om te weten

Omdat het goed is om in blauw te leven, schat

Maar jij, ik weet het niet

je bent een vrouw ja

je bent mooi omdat je bent