Mensagem - Maria Bethânia

Quando o carteiro chegou e o meu nome gritou

Com uma carta na mão

Ah!

De surpresa, tão rude

Nem sei como pude chegar ao portão

Lendo o envelope bonito

O seu sobrescrito eu reconheci

A mesma caligrafia que me disse um dia

Estou farto de ti

Porém não tive coragem de abrir a mensagem

Porque, na incerteza, eu meditava

Dizia: será de alegria, será de tristeza?

Quanta verdade tristonha

Ou mentira risonha uma carta nos traz

E assim pensando, rasguei sua carta e queimei

Para não sofrer mais

Todas as cartas de amor são ridículas

Não seriam cartas de amor, se não fossem ridículas

Também escrevi, no meu tempo, cartas de amor como as outras, ridículas

As cartas de amor, se há amor, têm de ser ridículas

Quem me dera o tempo em que eu escrevia, sem dar por isso, cartas de amor

ridículas

Afinal, só as criaturas que nunca escreveram cartas de amor é que são ridículas

Porém não tive coragem de abrir a mensagem

Porque, na incerteza, eu meditava

Dizia: será de alegria, será de tristeza?

Quanta verdade tristonha

Ou mentira risonha uma carta nos traz

E assim pensando, rasguei sua carta e queimei

Para não sofrer mais

Quanto a mim o amor passou

Eu só lhe peço que não faça como gente vulgar

E não me volte a cara quando passa por si

Nem tenha de mim uma recordação em que entre o rancor

Fiquemos um perante o outro

Como dois conhecidos desde a infância

Que se amaram um pouco quando meninos

Embora na vida adulta sigam outras afeições

Conserva-nos, caminho da alma, a memória de seu amor antigo e inútil

Toen de postbode arriveerde en mijn naam schreeuwde

Met een brief in de hand

Oh!

Verrassing, zo onbeleefd?

Ik weet niet eens hoe ik bij de poort ben gekomen

Het lezen van de mooie envelop

Je superscript herkende ik

Hetzelfde handschrift dat me op een dag vertelde

Ik heb genoeg van jou

Maar ik had niet de moed om het bericht te openen

Omdat ik in de onzekerheid mediteerde

Het zei: zal het vreugde zijn, zal het droevig zijn?

Hoeveel trieste waarheid

Of een lachende leugen die een brief ons brengt

En met die gedachte verscheurde ik je brief en verbrandde hem

niet meer lijden

Alle liefdesbrieven zijn belachelijk

Het zouden geen liefdesbrieven zijn als ze niet belachelijk waren

Ik schreef in mijn tijd ook liefdesbrieven zoals de anderen, belachelijk

De liefdesbrieven, als er liefde is, moeten belachelijk zijn

Ik wou dat ik de tijd had om liefdesbrieven te schrijven, zonder het te beseffen

belachelijk

Alleen de wezens die nog nooit liefdesbrieven hebben geschreven, zijn immers belachelijk

Maar ik had niet de moed om het bericht te openen

Omdat ik in de onzekerheid mediteerde

Het zei: zal het vreugde zijn, zal het droevig zijn?

Hoeveel trieste waarheid

Of een lachende leugen die een brief ons brengt

En met die gedachte verscheurde ik je brief en verbrandde hem

niet meer lijden

Wat mij betreft, de liefde is voorbij

Ik vraag je alleen om je niet als gewone mensen te gedragen

En kijk me niet aan als je langskomt

Heb niet eens een herinnering aan mij waarin tussen de rancune

Laten we elkaar onder ogen zien

Zoals twee kennissen sinds hun kindertijd

Wie hield er van een beetje toen ze jongens waren?

Hoewel ze in het volwassen leven andere genegenheden volgen

Bewaar ons, weg van de ziel, de herinnering aan je oude en nutteloze liefde