Grão De Mar - Maria Bethânia

Lá no meu sertão plantei

Sementes de mar

Grãos de navegar

Partir

So de imaginar, eu vi

Água de aguardar

Onda a me levar

E eu quase fui feliz

Mas nos longes onde andei

Nada de achar

Mar que semeei, perdi

A flor do sertão caiu

Pedra de plantar

Rosa que não há

Não dá

Não dói, nem diz

E o mar ficou lá no sertão

E o meu sertão em nenhum lugar

Como o amor que eu nunca encontrei

Mas existe em mim

Mas nos longes onde andei

Nada de achar

Mar que semeei, perdi

A flor do sertão caiu

Pedra de plantar

Rosa que não há

Não dá

Não dói, nem diz

E o mar ficou lá no sertão

E o meu sertão em nenhum lugar

Como o amor que eu nunca encontrei

Mas existe em mim

Daar in mijn sertão heb ik geplant

zee zaden

Bladeren door granen

Vertrekken

Ik kan het me alleen maar voorstellen, ik zag

Wachtend water

Zwaai om me te nemen

En ik was bijna blij

Maar in de afstanden waar ik liep

niets te vinden

Zee die ik zaaide, verloor ik

De bloem van het achterland viel

steen om te planten

er is geen roos

Het geeft niet

Het doet geen pijn, zegt niet eens

En de zee bleef daar in de sertão

Het is mijn sertão nergens

Zoals de liefde die ik nooit heb gevonden

Maar het bestaat in mij

Maar in de afstanden waar ik liep

niets te vinden

Zee die ik zaaide, verloor ik

De bloem van het achterland viel

steen om te planten

er is geen roos

Het geeft niet

Het doet geen pijn, zegt niet eens

En de zee bleef daar in de sertão

Het is mijn sertão nergens

Zoals de liefde die ik nooit heb gevonden

Maar het bestaat in mij