Zweifel - Mantus

Das Wort dringt aus der Vergangenheit

Gräbt sich tief ins Herz unserer Einsamkeit

Malt ein Paradies an den Horizont

Und es weist den Weg ins gelobte Land

Ich spüre den Strick dort an meinem Hals

Winde mich aus der Schlinge des Sündenfalls

Und am siebten Tag bricht die Welt entzwei

Und zerschlage den Geist aller Tyrannei

Die Zeit verliert, der Himmel fällt

Wenn der Glaube sich gegen das Leben stellt

Und ich zweifle doch ganz unbeirrt

Dass der Mensch gar jemals besser wird

Am Eingang zur Hölle, dort wohnt das Weib

Verbannt aus dem Kreis der Dreifaltigkeit

Und das himmlische Reich folge jenem Recht

Dass der Mann sei gut und das Weibe schlecht

Und ewig im Geiste die Freiheit droht

Und wie viele schon fanden dort ihren Tod

Und ich richte den Blick auf das heil’ge Land

Wo Religionen und Verbrechen gehen Hand in Hand

Het woord komt uit het verleden

Graaft diep in het hart van onze eenzaamheid

Schildert een paradijs aan de horizon

En het wijst de weg naar het beloofde land

Ik voel het touw daar in mijn nek

Ontspan me van de valstrik van de val

En op de zevende dag breekt de wereld in tweeën

En verpletter de geest van alle tirannie

Tijd verliest, de lucht valt

Wanneer geloof het leven tegenwerkt

En ik heb nog steeds mijn twijfels

Die man zal ooit beter worden

Bij de ingang van de hel, daar woont de vrouw

Verbannen uit de cirkel van de Drie-eenheid

En het hemelse koninkrijk gehoorzaamt die wet

Die man is goed en vrouw is slecht

En vrijheid doemt voor altijd op in de geest

En hoeveel zijn er daar gestorven?

En ik richt mijn blik op het heilige land

Waar religie en misdaad hand in hand gaan