Genesis - Mantus

Dunkler Raum, graue Wände

Das Zwielicht flackert vor meinen Augen

Gedanken vibrieren unter der Stirn

Ich fühle mich nackt und ausgelaugt

Kalter Schweißklebt auf meiner Haut

Meine Lippen sind spröde und rissig

Zu lang haben sie nicht gesprochen

(Einsamkeit)

Der Kampf mit der Demut dringt in jeder Faser meines Körpers

Und in den Tiefen des dunklen Raumes

Ergebe ich mich dem Schmerz

(Schöpfung)

So bewältigens und fremd

Doch seltsam vertraut

Ich geb mich hin

Die Seele bebt im Innern

Und ich blute sehr heraus

Donkere kamer, grijze muren

De schemering flikkert voor mijn ogen

Gedachten trillen onder je voorhoofd

Ik voel me naakt en uitgeput

Koud zweet plakt aan mijn huid

Mijn lippen zijn broos en gebarsten

Ze hebben te lang niet gesproken

(Eenzaamheid)

De strijd met nederigheid dringt door tot in elke vezel van mijn lichaam

En in de diepten van de donkere ruimte

Ik geef me over aan de pijn

(creatie)

Zo coping en buitenaards

Maar vreemd bekend

ik geef me over

De ziel beeft van binnen

En ik bloed hevig