Durch die Zeit - Mantus

Ich verliere den Gedanken, ganz verschwommen ist mein Blick

Alle reden durcheinander, alle rennen wie verrückt

All der Lärm und all die Stimmen, alle prasseln sie auf mich ein

Und doch hat niemand was zu sagen, wollen der Lauteste nur sein

Dieses grenzenlose Leben, selbst von außen inhaltsleer

Ein Gebäude voller Lügen, es gibt keinen Ausgang mehr

Noch bevor das eine endet, wird das andere schon passieren

Die Welt vergisst zu atmen und wird schließlich kollabieren

Seh an viel zu kleinen Orten schon die Zeichen des Verfalls

Wage kaum mich zu verstecken, denn sie lauern überall

Ich kämpf mich durch die Zeit

Bis sie auseinanderfällt

Ich kämpf mich durch die Zeit

Weit entfernt vom Rest der Welt

Sie verdrängen den Mond vom Himmel, große Taten warten schon

Steuern rastlos aus dem Chaos in die große Depression

Doch ich lasse mich nicht ändern, mich in keine Hülle zwängen

Und ich trete in den Schatten, wo sie mich nicht finden können

Ik verlies mijn gedachten, mijn zicht is volledig wazig

Iedereen praat tegelijk, iedereen rent als een gek

Al het lawaai en alle stemmen, ze stromen allemaal op me neer

En toch heeft niemand iets te zeggen, wil gewoon de luidste zijn

Dit grenzeloze leven, zelfs van buiten leeg

Een gebouw vol leugens, er is geen uitgang

Voordat het ene eindigt, zal het andere gebeuren

De wereld vergeet te ademen en zal uiteindelijk instorten

Zie al tekenen van verval op veel te kleine plekken

Ik durf me bijna niet te verstoppen, want ze liggen overal op de loer

Ik vecht me een weg door de tijd

Tot ze uit elkaar valt

Ik vecht me een weg door de tijd

Ver van de rest van de wereld

Ze jagen de maan uit de lucht, grote daden wachten al

Stuur rusteloos van chaos naar grote depressie

Maar ik laat me niet veranderen, ik zal niet gedwongen worden in een schulp

En ik stap in de schaduw waar ze me niet kunnen vinden