Dies Irae - Mantus

Dies irae, dies illa

solvet saeclum in favilla

teste David cum Sibylla

Quantus tremor est futurus

quando judex est venturus

cuncta stricte discussurus

Tuba mirum spargens sonum

Per sepulcra regionum,

Coget omnes ante thronum.

Mors stupebit et natura

Cum resurget creatura

judicanti responsura

Liber scriptus proferetur

in quo totum continetur

unde mundus judicetur

Judex ergo cum sedebit

quidquid latet apparebit

nil inultum remanebit

Quid sum miser tunc dicturus

quem patronum rogaturus

cum vix justus sit securus?

Rex tremendae majestatis,

qui salvandos salvas gratis,

salva me, fons pietatis.

Recordare, Jesu pie,

quod sum causa tuae viae:

ne me perdas illa die.

Quaerens me sedisti lassus;

redemisti crucem passus.

Tantus labor non sit cassus.

Juste Judex ultionis

donum fac remissionis

ante diem rationis.

Ingemisco tanquam reus:

culpa rubet vultus meus.

supplicanti parce, Deus.

Qui Mariam absolvisti

et latronem exaudisti,

mihi quoque spem dedisti.

Preces meae non sunt dignae,

sed tu bonus fac benigne,

ne perenni cremer igne.

Inter oves locum praesta

et ab haedis me sequestra,

statuens in parte dextra.

Confutatis maledictis

flammis acribus addictis,

voca me cum benedictis.

Oro supplex et acclinis

cor contritum quasi cinis,

gere curam mei finis.

Lacrimosa dies illa

qua resurget ex favilla

judicandus homo reus.

Huic ergo parce, Deus,

pie Jesu Domine,

dona eis requiem. Amen.