Der Elfenbeinturm - Mantus

Das Bett noch lauwarm, Leichtsinn oder Größenwahn?

Zeit die Katze aus dem Sack zu lassen — ich Schrödinger

Sie trägt Ihre Unschuldsmiene, die Fassade unversiegelt

Falscher Film, denn unser Schaulspiel passt nicht zu den Untertiteln

Keine Reaktion — nur ein Zucken um den Mundwinkel

Sucht man nach den Schuldigen muss man sich nur umblicken

Sie unternimmt nichtmal den Versuch sich zu verteidigen

Ich ertrag Ihr Schweigen nicht, muss raus, lass' sie allein mit ihm

Knall die Tür zu, laufe ziellos durch die Straßen, brauche niemand

Brauch die Stille, brauch Tequila, brauch es jetzt mich aufzuspielen

Lauthals auf die Schnauze kriegen, Soundtrack auf Repeat

Brauch das Gefühl zu leben, endlich wieder Regen auf der Haut zu spüren

Kämpf mich durch ein Spinnennetz aus Selbstzweifel und Eifersucht

Spinnt sich durch die Stadt — die Fäden aus dem Loch in meiner Brust

Ich seh von deinem Elfenbeinturm Rauch aufsteigen

Doch hast mich nach Haus geleiten, von den grauen Geistern mit den tausend

Leibern

Du siehst mich an, als könntest Du Gedanken lesen

Ein einziger Augenblick fühlt sich an, wie ein ganzes Leben

Wenn einem klar wird eine Zukunft war uns nie bestimmt

Weißt Du nicht, dass unsere Wolkenschlösser längst Ruinen sind?

Du kannst mir glauben: Ich wollte nie Gedanken lesen!

Ansonsten hätt' ich mich an Dir schon lange satt gesehen

Wir bemerken nichtmal, dass die Wände längst in Flammen stehen

Während wir die Welt um uns herum in Schutt und Asche legen

Was für ein Alptraum, was für ein gottverdammtes Land!

Mit so vielen verfluchten Orten in der gottverdammten Stadt

Mit 16 damals unbeschrieben und bedeutungslos

Schrein' sie mir nun entgegen, wovon sie bis heute Zeuge wurden

Damals lebte ich unbefangen in den Tag hinein

Doch jeder Part beschreibt heut' was mich in den Wahnsinn treibt

So nah am Abgrund hatte ich stets meine klarsten Gedanken

Solang der Turm noch steht, bleib' ich in der Spirale gefangen

Alles am Anfang — Stehe wieder an der Spitze der Klippe

Dein Kaltes Schweigen, letzter Tritt in den Rücken!

Auf einmal find' ich mich in ihrem Zimmer wieder

Wie lang war ich fort?

Was hat mich hierhin getrieben?

Rauch hängt kalt und schwer, das Zimmer menschenleer

Alltäglicher Straßenlärm dringt zu mir von den Fenstern her

Ich sah mich immer als Ihr Retter in Not

Ihn die Prinzessin in Ketten haltend im Elfenbeinturm

Dabei hatte sie nie vorgehabt, dem Käfig zu entfliehen

War nur ein Traum für sie — nicht mehr als ausgelebte Fantasie

Wir glaubten fest, wir könnten der Realität für alle Zeiten trotzen

Am Ende ist sie schließlich über uns hereingebrochen

Het bed nog steeds lauw, onvoorzichtigheid of grootheidswaanzin?

Tijd om de kat uit de zak te laten — I Schrödinger

Ze draagt ​​je onschuldige gezicht, de façade ontzegeld

Verkeerde film omdat ons acteerwerk niet overeenkomt met de ondertitels

Geen reactie - alleen een schok om de mondhoek

Als je de dader zoekt, hoef je alleen maar rond te kijken

Ze probeert zichzelf niet eens te verdedigen

Ik kan je stilte niet uitstaan, moet naar buiten, laat haar alleen met hem

Sla de deur dicht, loop doelloos door de straten, heb niemand nodig

Heb de stilte nodig, heb tequila nodig, ik moet het nu spelen

Luide keel krijgt snuit, soundtrack op repeat

Moet het gevoel beleven eindelijk weer regen op je huid te voelen

Vecht met me door een spinnenweb van zelftwijfel en jaloezie

Draait door de stad - de draden uit het gat in mijn borst

Ik zie rook opstijgen uit je ivoren toren

Maar je begeleidde me naar huis van de grijze geesten met de duizend

lichamen

Je kijkt me aan alsof je gedachten kunt lezen

Een enkel moment voelt als een heel leven

Wanneer je je realiseert dat een toekomst nooit voor ons bedoeld was

Weet je niet dat onze kastelen in de wolken lange tijd ruïnes zijn geweest?

Geloof me: ik heb nooit gedachten willen lezen!

Anders had ik al lang genoeg van je gehad

We merken niet eens dat de muren al in brand staan

Terwijl we de wereld om ons heen tot puin herleiden

Wat een nachtmerrie, wat een verdomd land!

Met zoveel vervloekte plekken in de verdomde stad

Op 16 toen onbeschreven en zinloos

Heilig ze nu voor mij, waarvan ze tot op de dag van vandaag getuige zijn geweest

Toen leefde ik mijn dag met gemak

Maar vandaag beschrijft elk deel wat me gek maakt

Zo dicht bij de afgrond had ik altijd mijn helderste gedachten

Zolang de toren nog staat, blijf ik gevangen in de spiraal

Alles aan het begin — Sta weer op de top van de klif

Je koude stilte, laatste trap in de rug!

Plots bevind ik me in haar kamer

hoe lang was ik weg?

Wat heeft me hierheen gedreven?

Rook hangt koud en zwaar, de kamer verlaten

Alledaags straatlawaai komt naar me toe vanuit de ramen

Ik zag mezelf altijd als je redder in nood

De prinses houdt hem geketend in de ivoren toren

Ze was nooit van plan om uit de kooi te ontsnappen

Was gewoon een droom voor haar - niets meer dan een geleefde fantasie

We waren er vast van overtuigd dat we de realiteit voor altijd konden trotseren

Uiteindelijk brak het eindelijk over ons heen