Camille Claudel - Mantus

Sie war schön und jung an Jahren

Er war ein reifer Mann

Und sein Ruhm ging über Grenzen

Oh, sie betete ihn an

Aber nicht von langer Dauer

Bald kam es zum Streit

Waren sie erst eng verbunden

Wurde er ihr ärgster Feind

Hey, Rodin kannst du mich hörn?

Ja, ich glaube fest daran

Du hast Schuld an ihrem Leid

Das nach eurem Bruch begann

Groß und wahr erscheint dein Werk

Doch als Mensch warst du wohl klein

Ruhmessucht und Eitelkeit

Ließen dich nicht menschlich sein

Sie gab alles

Kunst und Liebe

Ihr Vertrauen obendrein

Gegen alle

Konventionen

Rückhalt- und tabulos sein

Seine ausgebrannte Leere

Fand Ideen und Kraft bei ihr

Heute preist man seinen Namen

Doch bezahlt hat sie dafür

Diese Frau war voller Power

Wutentbrannte Energie

Die Familie wurde sauer

Glaubte nicht an ihr Genie

Sie verschwand für dreißig Jahre

Zwangsverschleppt ins Irrenhaus

Übrig blieben die Skulpturen

Ze was mooi en jong van jaren

Hij was een volwassen man

En zijn roem ging over de grenzen heen

Oh, ze aanbad hem

Maar niet voor lang

Al snel ontstond er ruzie

Waren ze nauw verwant?

Hij werd haar ergste vijand

Hé Rodin kun je me horen?

Ja, ik geloof er heilig in

Jij bent verantwoordelijk voor hun lijden

Dat begon nadat je uit elkaar ging

Je werk lijkt geweldig en waar

Maar als persoon was je waarschijnlijk klein

lust voor glorie en ijdelheid

Ik liet je geen mens zijn

Ze gaf alles

kunst en liefde

Uw vertrouwen daarbovenop

Tegen alle

conventies

wees onvoorwaardelijk en taboe

Zijn opgebrande leegte

Vind ideeën en kracht in haar

Vandaag wordt zijn naam geprezen

Maar ze heeft ervoor betaald

Deze vrouw was krachtig

Boze energie

De familie werd boos

Geloofde niet in haar genialiteit

Ze verdween voor dertig jaar

Gedwongen om naar het gekkenhuis te gaan

De sculpturen zijn gebleven