Зарик - Мафик

Иду заречым вечерком, закинутый стопариком,

Зову любимый городок я по приколу зариком,

Он тоже мне кликуху дал, босяцкую фамилию,

Когда ещё я знать не знал вино и сенсимилию.

А в городочке зарики амурики тусуются,

Там за любовь базарики, а там уже целуются,

И не нужны запарики, дела сугубо местные,

Кого — кто любит в зарике, вопросы интересные.

И в море жизни зарик мне всегда был первым островом,

В своём зелёном по весне, прикиде финдипёрстовом,

Ну нету стимула, браток, от неродного йогурта,

И загружаюсь я в авто на час езды от ёбурга.

Живу себе, не задаю вопросов глупых в зарике,

Какой чудак размалевал под апельсин фонарики,

Зовёт, девчонками маня, тусовка полуночная,

И на седьмой воде братва, ну вся таки молочная.

Ik loop in de avond, gegooid met een stoparik,

Ik noem mijn favoriete stad voor de lol, zarik,

Hij gaf me ook een bijnaam, een zwerver achternaam,

Waar anders kende ik wijn en sensimilia niet.

En in de stad hangen zariki amuriki rond,

Er zijn bazaars voor de liefde, en daar zijn ze al aan het kussen,

En geen pruiken nodig, puur lokale zaken,

Wie - wie houdt in Zariqa, de vragen zijn interessant.

En in de zee van het leven was de dageraad altijd het eerste eiland voor mij,

In zijn groen in de lente, de outfit van de vinderst,

Wel, er is geen stimulans, broeder, van niet-inheemse yoghurt,

En ik laad in een auto op een uur rijden van Eburg.

Ik leef voor mezelf, ik stel geen domme vragen in de ochtend,

Wat een excentrieke geschilderde lantaarns onder de sinaasappel,

Bellen, meisjes verleiden, middernachtfeest,

En op het zevende water, de jongens, nou ja, allemaal dezelfde melk.