White Lily - Lyriel

You left in the fall when all the leaves decay

And I didn’t know…

The night, the dark, the moonlight in your burning eyes

And now you’re back to haunt my soul, to take my will

You are the one who never fears a broken mind

Your hands can touch the innocence in me

And tear it all apart so I am free

There was a time and you were near to me

Your hand, my face in perfect enmity

And I grow a precious white lily

For every moment I treasured so dearly

We play a game that I am not allowed to win

You roll the dice and game away my pride

There was a time and you were near to me

Your hand, my face in perfect enmity

And I grow a precious white lily

For every moment I treasured so dearly on your grave

Lowland, black trees no chance to hide my tortured soul

I placed my lips like roses on your snow-white skin

My strength in vain for you’ll be all I ever aim:

Your hands can touch the innocence in me

There was a time and you were near to me

Your hand, my face in perfect enmity

And I grow a precious white lily

For every moment I treasured so dearly

There’re shadows on the wall.

How dare you come back

When you left you went so fara, so far… How can I follow?

Je vertrok in de herfst toen alle bladeren vergaan

En ik wist niet...

De nacht, het donker, het maanlicht in je brandende ogen

En nu ben je terug om mijn ziel te achtervolgen, om mijn wil te nemen

Jij bent degene die nooit bang is voor een gebroken geest

Je handen kunnen de onschuld in mij aanraken

En scheur het allemaal uit elkaar zodat ik vrij ben

Er was een tijd en je was dicht bij mij

Jouw hand, mijn gezicht in volmaakte vijandschap

En ik kweek een kostbare witte lelie

Voor elk moment dat ik zo dierbaar koester

We spelen een spel dat ik niet mag winnen

Je gooit de dobbelstenen en speelt mijn trots weg

Er was een tijd en je was dicht bij mij

Jouw hand, mijn gezicht in volmaakte vijandschap

En ik kweek een kostbare witte lelie

Voor elk moment dat ik zo dierbaar koester op je graf

Laagland, zwarte bomen geen kans om mijn gekwelde ziel te verbergen

Ik legde mijn lippen als rozen op je sneeuwwitte huid

Mijn kracht tevergeefs voor jou zal alles zijn wat ik ooit mik:

Je handen kunnen de onschuld in mij aanraken

Er was een tijd en je was dicht bij mij

Jouw hand, mijn gezicht in volmaakte vijandschap

En ik kweek een kostbare witte lelie

Voor elk moment dat ik zo dierbaar koester

Er zijn schaduwen op de muur.

Hoe durf je terug te komen?

Toen je wegging, ging je zo ver, zo ver... Hoe kan ik volgen?