Ніхто не хацеў паміраць - Лявон Вольскі

Па шчодра намеценым сьнезе

Ішлі ў завіруху яны.

Калісьці былі, ды згубіліся недзе

Прыкметы чарговай вясны.

І твары калола завея,

І кожны сумёт – як гара.

А сэрца і сьвеціць, і грэе

І кліча вяршыні скараць:

Наперад, пакуль не памерла надзея!

Ніхто не хацеў паміраць…

Ніхно не ха...

А людзі з замеценых хатаў,

Як з нораў, глядзелі на іх.

І нехта піў каву, а нехта – гарбату,

А нехта разьліў на траіх.

Вар’яцкая гэта ідэя –

Паверыць у сілы дабра,

Наперад ісьці праз завею,

Хоць можна было выбіраць…

Апошняй заўжды памірае надзея…

Ніхто не хацеў паміраць.

Ніхто не хацеў паміраць.

Ніхто не хацеў паміраць.

І хтосьці адстаў па дарозе,

А хтосьці вярнуўся назад.

Здавалася, што ўжо вясна на парозе,

І што ўжо канец маразам.

Што вораг заўважна слабее,

Вось трошкі яшчэ і – ура!

І зьнікне, нібы летуценьне,

Сівой завірухі пара.

Апошняй заўжды памірае надзея…

Ніхто не хацеў паміраць.

Ніхто не хацеў паміраць.

Ніхто не хацеў паміраць.

Ніхто не хацеў паміраць.

Ніхто не хацеў паміраць.

Вось белы, чырвоны і белы.

Як сьнег і як кроў і як сьнег.

Камусьці баліць, а камусь адбалела,

Пад покрывам сьнежным у сьне.

У сьне непахісна ідзем мы,

Уся каралеўская раць…

Наяве ж – бязьлюдныя землі.

Такі, можа, лёс ваяра –

Памерці, пакуль не памерла надзея.

Ніхто не хацеў паміраць.

Ніхто не хацеў паміраць.

Ніхто не хацеў паміраць.

Ніхто не хацеў паміраць.

Ніхто не хацеў паміраць.

Ніхто не хацеў паміраць.

а одра амеценым сьнезе

ў авіруху .

алісьці , ся едзе

еты арговай сны.

ары калола авея,

ожны сумёт – ара.

сэрца і сьвеціць, і е

а скараць:

аперад, акуль не амерла адзея!

о не ацеў аміраць…

о е а...

людзі з амеценых атаў,

з ораў, елі а .

ехта піў каву, а ехта – арбату,

ехта азьліў а аіх.

ар’яцкая гэта ідэя –

аверыць сілы абра,

аперад сьці аз авею,

оць ожна о аць…

ошняй аўжды амірае адзея…

о не ацеў аміраць.

о не ацеў аміраць.

о не ацеў аміраць.

осьці адстаў а арозе,

осьці ся азад.

авалася, о ўжо вясна на арозе,

о ўжо анец аразам.

о вораг аўважна слабее,

ось трошкі яшчэ і – а!

е, етуценьне,

ой авірухі ара.

ошняй аўжды амірае адзея…

о не ацеў аміраць.

о не ацеў аміраць.

о не ацеў аміраць.

о не ацеў аміраць.

о не ацеў аміраць.

ось елы, оны і елы.

сьнег і як кроў і як сьнег.

амусьці аліць, а амусь адбалела,

ад окрывам сьнежным сьне.

сьне епахісна ідзем мы,

ся аралеўская аць…

аяве – емлі.

акі, можа, лёс аяра –

амерці, акуль е амерла адзея.

о не ацеў аміраць.

о не ацеў аміраць.

о не ацеў аміраць.

о не ацеў аміраць.

о не ацеў аміраць.

о не ацеў аміраць.