Корабли - Lx24

Изо дня в день, от трека к треку,

Я бегу от себя, в ту самую тень,

Где не найти меня тем сильным,

Что якобы крепкие, с высшим моральным порогом.

Там слишком чужды пороки и соли насыпать стремятся,

Чтобы унизить.

Сколько прошёл и увидел,

Сколько падал ступаю на ветхие доски,

Считая, что хватит мне воздуха.

Не имея причин, бегал от собственных страхов,

И помогало, лишь только то, что открывалось второе дыхание.

Мне позарез нужно остаться на волнах,

Чтобы быть с теми, кому я могу ещё как-то помочь.

Не держи меня просто выслушай то, что кипело годами,

Либо я просто уйду на дно с кораблями…

Припев:

Мы потопили свои корабли.

И отпустили в воздух все мечты.

Что с нами стало, ты только посмотри?

Я не могу угадать свой стиль.

Не могу угадать свой стиль, он потрёпан и требует тюнинг.

Социальная ложа, в которую сел протекает по краю,

Все мы теряем себя, без обращения к Богу.

И просим прощения после, не зная ответов к вопросам.

Я искал приют для моей неспокойной души.

Обошёл города, но не смог утолить этой жажды к жизни,

Помогали святые.

Осуждали холодные.

Закрывали все двери.

Там не было шанса открыться.

И в итоге, мы все остаёмся плутать,

Путаюсь в личных амбициях, в поиске новых лиц.

Никто не захочет узнать, что ты кроешь внутри.

Я сам потопил все свои корабли.

Припев:

Мы потопили свои корабли.

И отпустили в воздух все мечты.

Что с нами стало, ты только посмотри?

Я не могу угадать свой стиль.

Мы потопили свои корабли.

И отпустили в воздух все мечты.

Что с нами стало, ты только посмотри?

Я не могу угадать свой стиль.

Мы потопили свои корабли.

И отпустили в воздух все мечты.

Что с нами стало, ты только посмотри?

Я не могу угадать свой стиль.

Мы потопили свои корабли.

И отпустили в воздух все мечты.

Что с нами стало, ты только посмотри?

Я не могу угадать твой стиль.

Dag na dag, spoor voor spoor,

Ik ren weg van mezelf, in diezelfde schaduw,

Waar vind je me niet zo sterk

Die zogenaamd sterk, met de hoogste morele drempel.

Daar zijn ondeugden te vreemd en ze streven ernaar om zout te gieten,

Vernederen.

Hoeveel passeerden en zagen?

Hoeveel viel ik op vervallen planken,

Gezien het feit dat ik genoeg lucht zal hebben.

Zonder reden rende ik weg van mijn eigen angsten,

En het hielp, alleen het feit dat er een tweede wind opstak.

Ik moet dringend op de golven blijven,

Om bij degenen te zijn die ik op de een of andere manier kan helpen.

Houd me niet vast, luister gewoon naar wat al jaren kookt,

Of ik ga gewoon naar de bodem met de schepen...

Refrein:

We hebben onze schepen laten zinken.

En laat alle dromen los.

Wat is er met ons gebeurd, kijk eens?

Ik kan mijn stijl niet raden.

Ik kan mijn stijl niet raden, het is armoedig en moet worden gestemd.

De sociale loge waar het dorp langs de rand in uitmondt,

We verliezen onszelf allemaal zonder ons tot God te wenden.

En we vragen om vergeving nadat we de antwoorden op de vragen niet weten.

Ik zocht beschutting voor mijn rusteloze ziel.

Ik ging door de steden, maar ik kon deze dorst naar het leven niet lessen,

Heiligen hielpen.

Koud veroordeeld.

Alle deuren waren gesloten.

Er was geen kans om te openen.

En uiteindelijk blijven we allemaal op een dwaalspoor,

Ik ben verward in persoonlijke ambities, in de zoektocht naar nieuwe gezichten.

Niemand wil weten wat je van binnen verbergt.

Ik heb al mijn schepen zelf tot zinken gebracht.

Refrein:

We hebben onze schepen laten zinken.

En laat alle dromen los.

Wat is er met ons gebeurd, kijk eens?

Ik kan mijn stijl niet raden.

We hebben onze schepen laten zinken.

En laat alle dromen los.

Wat is er met ons gebeurd, kijk eens?

Ik kan mijn stijl niet raden.

We hebben onze schepen laten zinken.

En laat alle dromen los.

Wat is er met ons gebeurd, kijk eens?

Ik kan mijn stijl niet raden.

We hebben onze schepen laten zinken.

En laat alle dromen los.

Wat is er met ons gebeurd, kijk eens?

Ik kan je stijl niet raden.