Вакуум - Луперкаль, КЕДР

Так расскажите мне

Как не бредить ночами

Дыханием плавя стекло

И пристально бдеть за тем краем Земли

Что бледно алеет с востока надеясь до неба достать

Я много что видел, но вряд ли то застило больше глаза

Чем комета Галлея слепящим метиловым светом

Летящего следом за нею хвоста,

Но зимы растаяли, время текло

И даже далёкие мёртвые звёзды

За счет сингулярности лопались в пыль,

Но внутри что-то тлело

Подобно карбиду

На тот неба край где однажды увидел её

Я втыкал, как поехавший

Параллельно прознав о путях

Как отсюда попасть на орбиту

Путь первый был мной изведан давно

И казалось когда-то, что был идеалом

Пьянил притяжением близких планет

Оседая чаинками кутры

За линию Кармана жарящим солнцем

Летали мы под одеялом,

Но падали факелом вниз

И входили в слои атмосферы в районы под утро

Второй слишком просто был,

Но он местных манил как потертая басня

Закладки, разгон их ступеней и номер WhatsApp

У ЦУПа на всех гаражах

И в синей кисель неба августа

Прямо из окон сигали адепты медового спайса

С собой забирала их тьма

И литавры прощальных сирен

Ещё долго звенели в ушах

Ну, а третий-то что?

Только верить и ждать

Что войдешь после смерти с Землей в равновесие

Осмос, недаром ведь столько твердили

Что в бездну нельзя залипать

Станешь ей сам

Потому не смотри мне в глаза

Там один лишь пугающий космос

Млечности туманом кутало

Время так медленно сочилось патокой

Плотно прижимала атмосферы куполом

Ненавистная планета-каторга

Город нависал бетонным человейником

Медленно вытягивая соки молодости

Снова я невольно приравняю мысленно

Закон гравитации к закону подлости

Так и дотянуть до старости — мошкою застыв в янтаре беспечности

Нервы не трепая попусту

Попросту не думать о той бесконечности

Считая инфантильной глупостью желание взлететь и обозреть окрестности

Прям из-под небесной плоскости,

Но в этой, небогатой на красоты местности

Фон — гаражи да железобетон

Смотрю на то, как бежали тут слова за битом

Я — снова тот, кто задвинул все дела на потом

Холодный дождь за окном — это всемирный потоп

Мой вечный пост где-то там.

Под всей этой водой

Не видно звезд и я сам, как бесплотный фантом

Все мои мысли безвозвратно затерялись во тьме

Где без остатка растворяется последний фотон

Атлант расправляет плечи

Одиссей возвращается назад в Итаку

Мы въедем в вечность на плечах предтечей

Расколов хрусталь небес со всего размаха

Сомненья разлетятся пухом

Догмы лицемеров станут серым прахом

С ослепительно сияющей вершины духа

Мы отчаянно шагнем в бесконечный вакуум

Dus vertel me

Hoe niet te raven 's nachts

Adem smeltend glas

En nauwlettend waken over die rand van de aarde

Wat bleekrood is vanuit het oosten, in de hoop de hemel te bereiken

Ik heb veel gezien, maar het is onwaarschijnlijk dat mijn ogen meer verduisterd zijn

Dan de komeet van Halley met verblindend methyllicht

De staart die achter haar vliegt,

Maar de winters smolten, de tijd vloeide

En zelfs verre dode sterren

Doordat de singulariteit in stof uiteenspatte,

Maar er smeulde iets van binnen

zoals carbide

Naar die rand van de hemel waar ik haar ooit zag

Ik bleef hangen als een reiziger

Tegelijkertijd leren over de manieren

Hoe kom je vanaf hier in een baan?

Het eerste pad is lang geleden door mij verkend

En het leek ooit dat het een ideaal was

Dronken door de aantrekkingskracht van nabije planeten

Afrekenen met theebladeren kutra

Achter de Karman-lijn bij de brandende zon

We vlogen onder de dekens

Maar ze vielen naar beneden als een fakkel

En 's morgens de lagen van de atmosfeer in de gebieden binnengegaan

De tweede was te makkelijk

Maar hij wenkte de lokale bevolking als een armoedige fabel

Bladwijzers, hun stappen overklokken en WhatsApp-nummer

Bij MCC bij alle garages

En in de blauwe gelei van de augustushemel

Aanhangers van honingkruiden sigali rechtstreeks uit de ramen

De duisternis nam ze mee

En de pauken van afscheidssirenes

Lange tijd klonken ze in de oren

Nou, hoe zit het met de derde?

Gewoon geloven en wachten

Dat je na de dood in balans komt met de aarde

Osmose, geen wonder dat ze zoveel zeiden

Dat je niet in de afgrond kunt blijven

Word haar zelf

Kijk me daarom niet in de ogen

Er is maar één angstaanjagende ruimte

De melkachtigheid was gehuld in mist

Tijd zo langzaam sijpelde melasse

Druk de atmosfeer strak met een koepel

Hatelijke planeet-strafdienstverlening

De stad hing als een betonnen manheuvel

Langzaam de sappen van de jeugd trekken

Nogmaals, ik gelijk onwillekeurig mentaal

De wet van de zwaartekracht naar de wet van gemeenheid

Dus houd vast aan de ouderdom - bevroren in muggen in de barnsteen van onvoorzichtigheid

Zenuwen rammelen niet tevergeefs

Denk gewoon niet aan die oneindigheid

Gezien de wens om op te stijgen en de omgeving te overzien als infantiele domheid

Recht uit de lucht

Maar in dit gebied, niet rijk aan schoonheid,

Achtergrond - garages en gewapend beton

Ik kijk hoe woorden hier na een tijdje liepen

Ik ben weer degene die alles voor later heeft geduwd

Koude regen buiten het raam is een wereldwijde overstroming

Mijn eeuwige post is daar ergens.

Onder al dit water

Je kunt de sterren niet zien en ikzelf, als een lichaamloos fantoom

Al mijn gedachten zijn onherstelbaar verloren in de duisternis

Waar het laatste foton oplost zonder een spoor na te laten

Atlas haalt zijn schouders op

Odysseus keert terug naar Ithaca

We zullen de eeuwigheid ingaan op de schouders van de voorlopers

Splits het kristal van de hemel van overal

Twijfels zullen wegvliegen

De dogma's van de huichelaars zullen grijze as worden

Van de oogverblindend stralende piek van de geest

We zullen wanhopig in een eindeloos vacuüm stappen