Волк - Lumen

Зря я бросил свою душу у порога —

Поиссохлась.

Измельчала.

Но не мог уже тащить такую ношу —

Всё царапалась, кричала.

А её пускай утащат ночью в лес злые волки, злые волки

Я её если надо ворочу.

Нет души, есть двустволка.

А душа по болотам поразбухла,

Ожила, пристрелялась,

Её cерый волк носил под серой шкурой,

И она мне не давалась…

А я волка прострелил навылет в грудь,

Но ведь душу-то свою не воротить, не вернуть…

Она в меня не лезет,

Она меня не хочет,

С жёлтыми глазами

Всё ждёт и зубы точит.

Душа моя чужая,

Обратно хочет в стаю,

И я бегу за нею,

Я волк, я это знаю…

Tevergeefs wierp ik mijn ziel op de drempel -

Is opgedroogd.

versnipperd.

Maar ik kon zo'n last niet langer dragen -

Ze was aan het krabben en schreeuwen.

En laat haar 's nachts het bos in worden gesleept door boze wolven, boze wolven

Ik draai het desnoods om.

Er is geen ziel, er is een dubbelloops jachtgeweer.

En de ziel zwol door de moerassen,

geleefd, geschoten

Haar grijze wolf droeg onder een grijze huid,

En ze gaf me niet...

En ik schoot de wolf dwars door de borst,

Maar je kunt je ziel niet teruggeven, je kunt niet terugkeren ...

Ze komt niet in me op

Ze wil me niet

Met gele ogen

Alles wacht en slijpt zijn tanden.

Mijn ziel is buitenaards

Hij wil terug naar de roedel,

En ik ren achter haar aan

Ik ben een wolf, ik weet het...