Mon roi de France - Luce Dufault

Il pleuvait sur Paris et longue était l’attente

De tes pas sous la pluie, de tes yeux couleur menthe.

Je venais de là-bas, du pays du grand froid —

Mes mains ne tremblaient pas, mes levres, un peu, je crois;

Et puis j’ai reconnu ta voix dans la tourmente —

Ta voix tout droit venue du royaume ou l’on chante.

Je n’avais plus de mots, je n'étais plus qu’un rire,

Et dans mes yeux, de l’eau qui coulait pour te dire:

Mon chevalier, mon roi de France,

Mon amour aux mille blessures,

Fais-moi entrer dans tes silences

Et me blottir sous ton armure.

Mon chevalier, mon roi de France,

Je te suivrai, je te le jure,

Sur tous les chemins de l’enfance,

Et sous la mer, et dans l’azur,

Et dans l’azur…

Tu parlais de Venise et de tes vies errantes,

De ta mélancolie dans la forêt dormante;

Tu disais que le vent connaissait tes secrets

Et qu’une fille, un jour, les avait transpercés.

Je t’ai pris par la main comme une adolescente

Et je t’ai raconté les étoiles absentes,

Les astres disparus dans la nuit des soupirs,

Et le cœur d’une femme en forme d’avenir.

Mon chevalier, mon roi de France,

Mon amour aux mille blessures,

Fais-moi entrer dans tes silences

Et me blottir sous ton armure.

Mon chevalier, mon roi de France,

Je te suivrai, je te le jure,

Sur tous les chemins de l’enfance,

Et sous la mer, et dans l’azur,

Et dans l’azur…

Het regende in Parijs en lang was het wachten

Van je voetstappen in de regen, van je mintkleurige ogen.

Ik kwam daar vandaan, uit het land van de grote kou -

Mijn handen trilden niet, mijn lippen een beetje, denk ik;

En toen herkende ik je stem in de onrust -

Je stem rechtstreeks uit het koninkrijk waar we zingen.

Ik had geen woorden meer, ik was alleen maar aan het lachen,

En in mijn ogen stroomt water om je te vertellen:

Mijn ridder, mijn koning van Frankrijk,

Mijn liefde met duizend wonden,

Laat me je stiltes binnengaan

En kruip onder je harnas.

Mijn ridder, mijn koning van Frankrijk,

Ik zal je volgen, ik zweer het,

Op alle paden van de kindertijd,

En onder de zee, en in het azuur,

En in het azuur...

Je sprak over Venetië en je zwervende levens,

Van je melancholie in het slapende bos;

Je zei dat de wind je geheimen kende

En dat een meisje ze ooit heeft doorboord.

Ik nam je bij de hand als een tiener

En ik vertelde je over de ontbrekende sterren,

De sterren verdwenen in de nacht der zuchten,

En het hart van een vrouw in vorm voor de toekomst.

Mijn ridder, mijn koning van Frankrijk,

Mijn liefde met duizend wonden,

Laat me je stiltes binnengaan

En kruip onder je harnas.

Mijn ridder, mijn koning van Frankrijk,

Ik zal je volgen, ik zweer het,

Op alle paden van de kindertijd,

En onder de zee, en in het azuur,

En in het azuur...