Lo Estamos Pasando Muy Mal - Los Prisioneros

Esa mañana desperté de inmediato

Concilié el sueño sólo con ayuda de pastillas

Tu sabes, la exitación que produce la conciencia de estar a punto de escribir

una página de la historia

Puede llegar a ser, por momentos, insoportable

Pero yo soy un hombre de temple

El hombre escogido, bajo mi almohada

El sobre con el solemne menbrete patrio con las instrucciones precisas

generadas por las altas mentes

Que me han designado

Me siento feliz, me siento henchido de santo gozo justiciero

Calzo mis zapatos y pantalones y comienzo el ritual matutino prolijo y calmo

Como si este fuera cualquier día de mi vida

Como si de mis manos y de mi frialdad

No pendiera gran parte de la seguridad de mis hijos

De tus hijos

El desayuno esta frío, pero no lo noto casi

La ventana, arroja la luz tamizada de gris del otoño

En la city

Hay tiempo para un sonrisa en el espejo del baño antes de subir al automóvil

acondiconado para mi mision

Faroles, quioscos, carnes, faldas…

Mi hija menor, la Nancita

Se me viene a la cabeza

Con sus gritos en la mañana

Con sus manitos en mi cabeza

Conozco bien el camino

Nada ha sido dejado al azar en esta ocación

Estaciono el coche, a una cuadra de mi punto de acción

Rodeo la manzana, y escalo sigiloso la muralla gris que marcamos en el despacho

como acceso seguro

En mi cinturon un revolver, en mi mente la bandera

Tres metros y medio de ladrillos hay entre la ventana de su baño y yo

Subo, mi corazón salta, él tiene una mucama

Si se interpone peor para ella

Un esfuerzo más y estoy dentro

Acompañado del silencio de la mañana

Penetro por el angosto pasillo de sus nuevos adornos

Y me detengo a oír, los sentidos aguzados por el entrenamiento

Creo que esta solo, ¡¡Great!

Ahí lo veo, de espaldas a mí

Con un pijama blanco y su calva

No me sospecha, está bebiendo cafe

Doy un vistaso a su habitación

Y veo sus libros

Libros plagados de amenazas y falsedades

Libros que traerian esclavitud y muerte a las misiones humanas

Cerca de la ventana un cartel cerigrafico

De aquella cantante anti-arte

En escasos segundos, con la mano en el gatillo

Y el sudor en mis cienes, pienso en mis emblemas

En los hombres justos y viriles que me han elegido

En la mison historica de evitar el odio

En la calle que llevará mi nombre

Pero no quiero que muera sin saber por qué muere

Le llamo por su nombre, leo el terror

Y una mueca de desilución en su odiado rostro

Le pregunto… ¿Por qué no cantas ahora?

¿Qué fue de tu retórica?

¿Por qué no desafias al aire y con el puño cerrado?

No espero su respuesta…

¡Y disparo!

Die ochtend werd ik meteen wakker

Ik viel alleen in slaap met behulp van pillen

Je weet wel, de opwinding die wordt opgewekt door het besef dat je gaat schrijven?

een pagina met geschiedenis

Het kan soms ondraaglijk worden

Maar ik ben een man van humeur

De uitverkoren man, onder mijn kussen

De envelop met de plechtige nationale brief met de precieze instructies

gegenereerd door de hoge geesten

dat ik ben aangesteld

Ik voel me gelukkig, ik voel me vol heilige, rechtvaardige vreugde

Ik trek mijn schoenen en broek aan en begin aan het nette en rustige ochtendritueel

Alsof dit een dag van mijn leven is

Alsof mijn handen en mijn kou

Niet veel van de veiligheid van mijn kinderen zou afhangen

van je kinderen

Het ontbijt is koud, maar ik merk er weinig van

Het raam werpt het gefilterde grijze licht van de herfst

in de stad

Er is tijd voor een glimlach in de badkamerspiegel voordat je in de auto stapt

geconditioneerd voor mijn missie

Lantaarns, kiosken, vleeswaren, rokken...

Mijn jongste dochter, Nancita

Het komt naar mijn hoofd

Met hun gehuil in de ochtend

Met zijn kleine handen op mijn hoofd

Ik ken de weg goed

Niets is aan het toeval overgelaten deze keer

Ik parkeer de auto, een blok verwijderd van mijn actiepunt

Ik omring het blok en beklim heimelijk de grijze muur die we in het kantoor hebben gemarkeerd

als beveiligde toegang

In mijn riem een ​​revolver, in mijn gedachten de vlag

Tussen mij en zijn badkamerraam zit drie en een halve meter stenen

Ik ga naar boven, mijn hart springt, hij heeft een meid

Als het in de weg staat erger voor haar

Nog een poging en ik ben binnen

Begeleid door de stilte van de ochtend

Ik betreed de smalle gang van zijn nieuwe versieringen

En ik stop om te luisteren, zintuigen aangescherpt door training

Ik denk dat hij alleen is, geweldig!

Daar zie ik hem, met zijn rug naar mij toe

Met een witte pyjama en zijn kale hoofd

Hij verdenkt me niet, hij drinkt koffie

Ik neem een ​​kijkje in je kamer

En ik zie je boeken

Boeken vol bedreigingen en onwaarheden

Boeken die slavernij en dood zouden brengen in menselijke missies

Bij het raam een ​​cerigrafisch teken

Van die anti-kunstzanger

In een paar seconden, met zijn hand op de trekker

En zweet op mijn honderden, ik denk aan mijn emblemen

In de rechtvaardige en viriele mannen die mij hebben gekozen

In de historische missie om haat te vermijden

Op de straat die mijn naam zal dragen

Maar ik wil niet dat hij sterft zonder te weten waarom hij sterft

Ik noem hem bij zijn naam, ik lees de terreur

En een frons van teleurstelling op zijn gehate gezicht

Ik vraag hem... Waarom zing je nu niet?

Wat is er met je retoriek gebeurd?

Waarom daag je de lucht niet uit en met gebalde vuist?

Ik wacht niet op je antwoord...

En geschoten!