Дневник - Лолита

Писала девочка в дневник и замирала,

Едва касался лунный блик инициалов.

И предложений миллион, и в каждой букве только он,

Она его давным давно искала.

Читала женщина дневник и улыбалась,

Любви далёкой парус сник, а что осталось?

Камин застыл, а за окном пейзаж со снегом и дождём,

Ей всё написанное сном казалось.

Припев:

Старых бумаг шорох

И прежних чувств порох.

Искорка во взорах вспыхнет, не унять,

Не суждено сбыться — смяты, как лист лица,

Вычеркни страницу — хватит с бедой играть!

Крестила слабою рукой — свечу старушка,

А воск печальным ручейком стекал послушно.

Застыли тени у крыльца — дневник остался без конца,

Им не успеть связать сердца и души.

Писада девочка дневник и замирала,

Едва касался лунный блик инициалов,

Но пусть обманут времена, другие он или она,

Я пью за счастье их, до дна бокала.

Припев:

Старых бумаг шорох

И прежних чувств порох.

Искорка во взорах вспыхнет, не унять,

Не суждено сбыться — смяты, как лист лица,

Вычеркни страницу — хватит с бедой играть!

Het meisje schreef in een dagboek en verstijfde,

Nauwelijks de maanglans van de initialen aangeraakt.

En er zijn een miljoen zinnen, en in elke letter alleen hij,

Ze was al lang naar hem op zoek.

Een vrouw las een dagboek en glimlachte,

Het verre zeil van de liefde is gezakt, en wat blijft er over?

De haard bevroor, en buiten het raam een ​​landschap met sneeuw en regen,

Het leek haar dat alles wat geschreven was een droom was.

Refrein:

Geruis van oude papieren

En de oude gevoelens zijn poeder.

Een vonk in de ogen zal opvlammen, kalmeer niet,

Niet voorbestemd om uit te komen - verfrommeld als een blad van het gezicht,

Doorstreep de pagina - stop met spelen met ongeluk!

Gedoopt met een zwakke hand - een oude vrouwenkaars,

En de was vloeide gehoorzaam in een droevige stroom.

De schaduwen bevroor op de veranda - het dagboek bleef eindeloos,

Ze hebben geen tijd om harten en zielen te binden.

Het dagboekmeisje schreef en bevroor,

Nauwelijks de maanschittering van de initialen aangeraakt,

Maar laat de tijden bedriegen, hij of zij is anders,

Ik drink op hun geluk, op de bodem van het glas.

Refrein:

Geruis van oude papieren

En de oude gevoelens zijn poeder.

Een vonk in de ogen zal opvlammen, kalmeer niet,

Niet voorbestemd om uit te komen - verfrommeld als een blad van het gezicht,

Doorstreep de pagina - stop met spelen met ongeluk!