Winter Days - Liva

In these our winter days

Death’s iron tongue is glib

Numbing with fear all flesh upon

A fiery-hearted globe

An age once green is buried

Numbered the hours of light

Blood-red across the snow our sun

Still trails his faint retreat

Spring through death’s iron gard

Her million blades shall thrust

Love that was sleeping not extinct

Throw off the nighmare crust

Eyes, though not ours, shall see

Sky-high a signal flame

The sun returned to power above

A world, but not the same.

In deze onze winterdagen

De ijzeren tong van de dood is glib

Verdovend met angst alle vlees op

Een vurige wereldbol

Een tijdperk dat ooit groen was, is begraven

De uren van het licht genummerd

Bloedrood door de sneeuw onze zon

Loopt nog steeds zijn vage terugtocht

Spring door de ijzeren tuin van de dood

Haar miljoen bladen zullen stoten

Liefde die sliep, is niet uitgestorven

Gooi de nachtmerriekorst weg

Ogen, hoewel niet de onze, zullen zien

Een torenhoge signaalvlam

De zon is weer aan de macht hierboven

Een wereld, maar niet hetzelfde.