À une passante - Little Nemo

La rue assourdissante autour de moi hurlait

Longue, mince, en grand deuil, douleur majestueuse

Une femme passa, d’une main fastueuse

Soulevant, balançant le feston et l’ourlet;

Agile et noble, avec sa jambe de statue

Moi, je buvais, crispé comme un extravagant

Dans son oeil, ciel livide où germe l’ouragan

La douceur qui fascine et le plaisir qui tue

Un éclair… puis la nuit !

— Fugitive beauté

Dont le regard m’a fait soudainement renaître

Ne te verrai-je plus que dans l'éternité?

Ailleurs, bien loin d’ici !

trop tard !

jamais peut-être !

Car j’ignore où tu fuis, tu ne sais où je vais

Ô toi que j’eusse aimée, ô toi qui le savais !

De lawaaierige straat schreeuwde om me heen

Lang, dun, in diepe rouw, majestueuze pijn

Een vrouw passeerde, met een weelderige hand

De schelp en zoom optillen, zwaaien;

Wendbaar en nobel, met zijn standbeeldbeen

Ik, ik was aan het drinken, gespannen als een extravagant

In zijn oog, grauwe lucht waar de orkaan ontkiemt

De zoetheid die fascineert en het plezier dat doodt

Bliksem... dan nacht!

— Vluchtige schoonheid

Wiens blik maakte me plotseling herboren

Zie ik je alleen in de eeuwigheid?

Elders, heel ver van hier!

te laat !

misschien nooit!

Want ik weet niet waar je heen rent, je weet niet waar ik heen ga

O jij die ik had liefgehad, o jij die het wist!