The Road - The Shacks, Listener

This is how it’s going to be

Striking while the iron’s still warm

While you’re not afraid to die

Shielded with science from fear of certain death

Spending more on killing than anything else

Propped up

Walls on the backs of our neighbors

Giving half your life for land no one can ever really own

Asking yourself how did I get here again?

Bow down or you’ll be singled out

Face and palms up where we can see ‘em

On your backs until the tires give out

The hole we’ve built inside is a gift

Never tired again

Do you buy it?

What kind of life is this?

Don’t let go of the desk in front of you

The house that can never really be yours

Surrounded by armor bought with priceless time

To keep the calm inside

Broken jar, damaged people

Nothing to say?

Biting your tongue

Asking yourself how did I get here again?

Bow down or you’ll be singled out

Face and palms up where we can see ‘em

On your backs until the tires give out

The hole we build inside is a gift

In my dumb mind I don’t recognize myself

Do you remember me?

Drawing circles around my memories

Setting traps for them

Setting myself up

Making a cocoon

Breathing

Filling it with medicine

Being empty

It’s just as big as being filled

I think this is a stop sign

It’s hard to tell

The heart in my head is aching

From colliding head on

And I have a smokey mind

Selling myself on caution

First with the color

Then the good feeling

I had a daydream

I have them every day

And in most every way my future lives inside

So I try and pay attention

Because I know it comes from somewhere

Even if I can’t remember

Even it it goes to nowhere

Death rattles on without me

Or maybe that’s my lungs

Or the sound of my heart collapsing

Help.

I am alive

Dit is hoe het gaat worden

Slagen terwijl het strijkijzer nog warm is

Terwijl je niet bang bent om te sterven

Afgeschermd met wetenschap tegen angst voor een bepaalde dood

Meer uitgeven aan moorden dan aan iets anders

Gestut

Muren op de rug van onze buren

De helft van je leven geven voor land dat niemand ooit echt kan bezitten

Vraag je jezelf af hoe ik hier weer terecht ben gekomen?

Buig je of je wordt eruit gepikt

Gezicht en handpalmen omhoog waar we ze kunnen zien

Op je rug tot de banden het begeven

Het gat dat we erin hebben gemaakt, is een geschenk

Nooit meer moe

Koop je het?

Wat voor leven is dit?

Laat het bureau voor je niet los

Het huis dat nooit echt van jou kan zijn

Omringd door harnassen gekocht met onschatbare tijd

Om de rust binnenin te bewaren

Gebroken pot, beschadigde mensen

Niets te zeggen?

Op je tong bijten

Vraag je jezelf af hoe ik hier weer terecht ben gekomen?

Buig je of je wordt eruit gepikt

Gezicht en handpalmen omhoog waar we ze kunnen zien

Op je rug tot de banden het begeven

Het gat dat we erin bouwen is een geschenk

In mijn domme geest herken ik mezelf niet

Herinner je je mij?

Cirkels tekenen rond mijn herinneringen

Vallen voor ze zetten

Mezelf opzetten

Een cocon maken

Ademen

Het vullen met medicijnen

Leeg zijn

Het is net zo groot als gevuld worden

Ik denk dat dit een stopbord is

Het is moeilijk in te schatten

Het hart in mijn hoofd doet pijn

Vanaf frontale botsing

En ik heb een smokey mind

Ik verkoop mezelf op voorzichtigheid

Eerst met de kleur

Dan het goede gevoel

Ik had een dagdroom

Ik heb ze elke dag

En in alle opzichten leeft mijn toekomst binnenin

Dus ik probeer op te letten

Omdat ik weet dat het ergens vandaan komt

Zelfs als ik het me niet kan herinneren

Zelfs het gaat naar nergens

De dood ratelt door zonder mij

Of misschien zijn dat mijn longen

Of het geluid van mijn hart dat instort

Helpen.

Ik leef