Accident - Lisa Loeb

The heir is introduced

She waltzes through her ballroom

Swirling in her sequins, showing off her gown

She steps on her own train

She falls, she cracks her jaw

Aghast her husband giggles

He gasps

She slipped on spilled champagne

And we crowd around the accident

We want to see the worst

We crowd around the accident

We want to see what hurts

They’re leaning in the corner

He’s buried in a baggie

They say he’s mischevious sometimes

She’s pretty, and her elbows are so pointy

They’re dangerous talking in the locker room

His nose bleeds so profusely

But no one tell him he’s the star

They watch like at the movies that he’s famous for

And we crowd around the accident

We want to see the worst

We crowd around the accident

We want to see what hurts

Two stories about to fall

Boasting at the swing set, marching down the hall

She yelled, 'cause he upset her desk

Don’t yell

He’s picking sides, he’s hitching rides to school

His father left in winter

He’s no one’s son

If I can poke her with a pencil, I can pop her with a gun

And we crowd around the accident

We want to see the worst

We crowd around the accident

We want to see what hurts

We think…

I’m glad it wasn’t me

And turn up the TV

And squeeze our eyes shut, but leave a space to see

De erfgenaam wordt voorgesteld

Ze walst door haar balzaal

Wervelend in haar pailletten, pronkend met haar jurk

Ze stapt in haar eigen trein

Ze valt, ze kraakt haar kaken

Verbijsterd giechelt haar man

Hij hapt naar adem

Ze gleed uit over gemorste champagne

En we verdringen ons rond het ongeval

We willen het ergste zien

We verdringen ons rond het ongeval

We willen zien wat pijn doet

Ze leunen in de hoek

Hij is begraven in een zakje

Ze zeggen dat hij soms ondeugend is

Ze is mooi, en haar ellebogen zijn zo puntig

Ze praten gevaarlijk in de kleedkamer

Zijn neus bloedt zo overvloedig

Maar niemand vertelt hem dat hij de ster is

Ze kijken zoals naar de films waar hij beroemd om is

En we verdringen ons rond het ongeval

We willen het ergste zien

We verdringen ons rond het ongeval

We willen zien wat pijn doet

Twee verhalen die op het punt staan ​​te vallen

Opscheppen op de schommel, door de gang marcheren

Ze schreeuwde, omdat hij haar bureau van streek maakte

Schreeuw niet

Hij kiest een kant, hij lift mee naar school

Zijn vader is in de winter vertrokken

Hij is niemands zoon

Als ik haar met een potlood kan porren, kan ik haar ook met een pistool porren

En we verdringen ons rond het ongeval

We willen het ergste zien

We verdringen ons rond het ongeval

We willen zien wat pijn doet

We denken…

Ik ben blij dat ik het niet was

En zet de tv hoger

En knijp onze ogen dicht, maar laat een ruimte om te zien