L'autre Finistère - Les Innocents

On irait y attendre la fin des combats jeter aux vers, aux vautours tous nos

plus beaux discours ces mots qu’on rêvait d’entendre et qui n’existent pas y

devenir sourd

Il est un estuaire

À nos fleuves de soupirs

Où l’eau mêle nos mystères

Et nos belles différences

J’y apprendrai à me taire

Et tes larmes retenir

Dans cet autre Finistère

Aux longues plages de silence

Bien sûr on se figure que le monde est mal fait que les jours nous abiment

comme de la toile de Nîmes qu’entre nous, il y a des murs qui jamais ne

fissurent que même l’air nous opprime

Et puis on s’imagine des choses et des choses que nos liens c’est l’argile des

promesses faciles sans voir que sous la patine du temps, il y a des roses des

jardins fertiles

Il est un estuaire

À nos fleuves de soupirs

Où l’eau mêle nos mystères

Et nos belles différences

J’y apprendrai à me taire

Et tes larmes retenir

Dans cet autre Finistère

Aux longues plages de silence

Car là-haut dans le ciel si un jour je m’en vais ce que je voudrais de nous

emporter avant tout c’est le sucre, et le miel et le peu que l’on sait n'être

qu'à nous

Il est un estuaire

À nos fleuves de soupirs

Où l’eau mêle nos mystères

Et nos belles différences

J’y apprendrai à me taire

Et tes larmes retenir

Dans cet autre Finistère

Aux longues plages de silence

We zouden daarheen gaan om te wachten op het einde van de gevechten om al onze wormen naar de gieren te gooien

mooiste toespraken deze woorden die we droomden te horen en die daar niet bestaan

doof worden

Hij is een estuarium

Naar onze rivieren van zuchten

Waar het water onze mysteries vermengt

En onze mooie verschillen

Ik zal leren zwijgen

En je tranen bedwingen

In deze andere Finistère

Naar de lange stranden van stilte

Natuurlijk stellen we ons voor dat de wereld zo slecht is gemaakt dat de dagen ons schaden

zoals het canvas van Nîmes dat er tussen ons muren zijn die nooit

kraken dat zelfs de lucht ons benauwt

En dan stellen we ons dingen en dingen voor waarvan onze banden de klei zijn

gemakkelijke beloften zonder te zien dat er onder het patina van de tijd rozen zitten

vruchtbare tuinen

Hij is een estuarium

Naar onze rivieren van zuchten

Waar het water onze mysteries vermengt

En onze mooie verschillen

Ik zal leren zwijgen

En je tranen bedwingen

In deze andere Finistère

Naar de lange stranden van stilte

Want daarboven in de lucht als ik op een dag achterlaat wat ik van ons zou willen

neem vooral de suiker weg, en de honing en het weinige waarvan we weten dat het dat niet is

alleen voor ons

Hij is een estuarium

Naar onze rivieren van zuchten

Waar het water onze mysteries vermengt

En onze mooie verschillen

Ik zal leren zwijgen

En je tranen bedwingen

In deze andere Finistère

Naar de lange stranden van stilte