Septembre et ses dernières pensées - Les Discrets

Je ne crois pas décidément que nous ferons ce voyage

Au delà de ces ciels lumineux de plus en plus clairs

Protégés, inaccessibles à l’ombre

Je nous vois mal en âmes errantes à jamais

Prétendant à un paradis invisible, lui aussi, par excès de lumière

A fouiller dans les vieux souvenirs, on s’interdit l'éternité

Le corps se courbe, lentement comme l’espoir fane

On ne voit plus que les marques du temps qui nous rapprochent

De notre tombeau latent

Ik geloof absoluut niet dat we deze reis gaan maken

Voorbij deze helderdere en helderdere luchten

Beschermd, onbereikbaar in de schaduw

Ik zie ons niet voor altijd als dolende zielen

Doen alsof je ook een onzichtbaar paradijs bent door een teveel aan licht

Terwijl we door oude herinneringen graven, ontkennen we onszelf de eeuwigheid

Het lichaam buigt langzaam terwijl de hoop vervaagt

We zien alleen de tekenen van de tijd die ons dichterbij brengen

Van ons latente graf