L'échappée - Les Discrets

Un jour je me réveillerai, les yeux noirs couleur bitume

Et je pleurerai des larmes de goudron

Les poumons noirs

Le cœur engourdi comme un oiseau loin de son nid

L’air pur me manque, le bruit des gens autour m’angoisse

La ville s’immisce peu à peu dans ce corps maigre qu’est le mien

Obstruant ainsi mes rêveries joyeuses d’un idéal qui s'éteint

D’un idéal qui s'éteint

(Naa na na na naa)

Sais-tu de quoi j’ai envie?

De partrir vivre dans les montagnes, entouré de hauts sapins

Je m’allongerai sur la mousse

Sentirai l’odeur des champignons, des fleurs et de la terre humide

Op een dag zal ik wakker worden, zwarte ogen de kleur van asfalt

En ik zal tranen van tar huilen

zwarte longen

Hart gevoelloos als een vogel ver van zijn nest

Ik mis de frisse lucht, het lawaai van de mensen om me heen baart me zorgen

De stad kruipt langzaam in dit magere lichaam van mij

Zo belemmerde ik mijn vreugdevolle dagdromen van een ideaal dat aan het uitsterven is

Van een ideaal dat aan het uitsterven is

(Naa na na na na)

Weet je waar ik naar verlang?

Om in de bergen te gaan wonen, omringd door hoge dennenbomen

Ik zal op het mos liggen

Ruik paddenstoelen, bloemen en vochtige aarde