Maria Teresa Teresa Maria - Laurie Anderson

Because of this, and also because men were not allowed to enter the convert

they asked me to come out.

the night I arrived, they had a party for me in a

nearby town, in a downstairs lounge of a Crystal Lanes bowling alley

The alley was reserved for the nuns for their Tuesday night tournaments.

It was a pizza party, and the lounge was decorated to look like a cave;

every surface was covered with that spray-on rock that’s usually used for

soundproofing.

In this case, it had the opposite effect--it amplified every

sound

Now the nuns were in the middle of their annual tournament playoffs,

and we could hear all the bowling balls rolling very slowly down the aisles

above us, making the rock blob stalactites tremble and resonate

Finally the pizza arrived, and the Mother Superior began to bless the food.

Now, this woman normally had a gruffed, low-pitched speaking voice,

but as soon as she began to pray her voice rose--

Became pure, bell-like, like a child’s.

The prayer went on and on,

increasing in volume each time a sister got a strike, rising in pitch: «Dear Father in Heaven…»

The next day I was scheduled to begin this seminar on language.

I’d been very

struck by this prayer, and I wanted to talk about how women’s voices rise in

pitch when they’re asking for things, especially from men

But it was odd: Every time I set a time for the seminar, there was some reason

to postpone it: the potatoes had to be dug out, or a busload of old people

would appear out of nowhere and have to be shown around

So, I never actually did the seminar, but I spent a lot of time there walking

around the grounds and looking at all the crops

Which were all labeled.

And there was also a neatly laid-out cemetery--hundreds

of identical white crosses in rows, and there were labeled «Maria, «Teresa», «Maria Teresa», «Teresa Maria…»

And the only sadder cemetery I saw was last summer in Switzerland,

and I was dragged there by a Hermann Hesse fanatic who had never recovered

from reading Siddhartha.

And one hot August morning when the sky was quiet,

we made a pilgrimage to the cemetery;

we brought a lot of flowers and we

finally found his grave.

It was marked with a huge fir tree and a mammoth stone

that said «Hesse» in huge Helvetica bold letters

It looked more like a marquee than a tombstone

And around the corner was this tiny stone for his wife, Nina, and on it was one

word:

«Auslander,» foreigner

And this made me so sad and so mad that I was sorry I’d brought the flowers

Anyway, I decided to leave the flowers, along with a mean note.

And it read:

«Even though you’re not my favorite writer

By a long shot

I leave these flowers

On your resting spot.»

Hierdoor, en ook omdat mannen de bekeerling niet mochten betreden

ze vroegen me om naar buiten te komen.

de avond dat ik aankwam, hadden ze een feestje voor mij in een

nabijgelegen stad, in een lounge beneden van een bowlingbaan van Crystal Lanes

De steeg was gereserveerd voor de nonnen voor hun dinsdagavondtoernooien.

Het was een pizzafeest en de lounge was ingericht om eruit te zien als een grot;

elk oppervlak was bedekt met die opgespoten steen die gewoonlijk wordt gebruikt voor

geluidsisolatie.

In dit geval had het het tegenovergestelde effect: het versterkte elke

geluid

Nu zaten de nonnen midden in hun jaarlijkse play-offs voor toernooien,

en we konden alle bowlingballen heel langzaam door de gangpaden horen rollen

boven ons, waardoor de rotsklodder stalactieten beven en resoneren

Eindelijk arriveerde de pizza en de moeder-overste begon het eten te zegenen.

Deze vrouw had normaal gesproken een norse, lage stem,

maar zodra ze begon te bidden ging haar stem omhoog...

Werd puur, klokachtig, als van een kind.

Het gebed ging maar door,

neemt toe in volume telkens wanneer een zuster een staking krijgt, stijgt in toon: «Lieve Vader in de hemel…»

De volgende dag zou ik beginnen aan dit seminar over taal.

Ik was erg

getroffen door dit gebed, en ik wilde het hebben over hoe vrouwenstemmen opstijgen

pitchen als ze om dingen vragen, vooral van mannen

Maar het was vreemd: elke keer dat ik een tijd instelde voor het seminar, was er een reden

om het uit te stellen: de aardappelen moesten worden uitgegraven, of een bus vol oude mensen

zou uit het niets verschijnen en rondgeleid moeten worden

Dus ik heb het seminar eigenlijk nooit gedaan, maar ik heb er veel tijd doorgebracht met wandelen

rond het terrein en kijken naar alle gewassen

Die allemaal waren gelabeld.

En er was ook een netjes aangelegde begraafplaats - honderden

van identieke witte kruisen in rijen, en er waren gelabeld «Maria, «Teresa», «Maria Teresa», «Teresa Maria…»

En de enige treurigere begraafplaats die ik zag was afgelopen zomer in Zwitserland,

en ik werd daarheen gesleept door een Hermann Hesse-fanaat die nooit was hersteld

van het lezen van Siddhartha.

En op een hete ochtend in augustus, toen de lucht stil was,

we maakten een bedevaart naar de begraafplaats;

we hebben veel bloemen meegenomen en we hebben

eindelijk zijn graf gevonden.

Het was gemarkeerd met een enorme dennenboom en een mammoetsteen

dat zei «Hessen» in grote Helvetica vette letters

Het leek meer op een feesttent dan op een grafsteen

En om de hoek was deze kleine steen voor zijn vrouw, Nina, en daarop was er een

woord:

«Auslander,» buitenlander

En dit maakte me zo verdrietig en zo boos dat het me speet dat ik de bloemen had meegenomen

Hoe dan ook, ik besloot de bloemen te laten staan, samen met een gemeen briefje.

En er stond:

«Ook al ben je niet mijn favoriete schrijver

Door een afstandsschot

Ik laat deze bloemen

Op je rustplek.»