Mandshurian Kummut - Laila Kinnunen

On hiljaisuus vuorilla usva käy.

vaeltajalle, ei pilven alle,

kuutamon lyhty näy.

On hiljaisuus yö yllä kumpujen.

Yö sadan vuoden varjonsa luoden

mennestä kertoen.

Itkeneet on äidit lukea,

kuinka voisi kyyneleet vaimojen.

Kummut on alleen kätkeneet tuskan

menneiden polvien.

Varjot nuo vain kumpuja vartioi

unessa kehrää unelmalankaa

maa kovan kohtalon.

Mandshurian kummuilla tuuli soi,

uinuvaan kukkaan hohtava kyynel,

kasteessa jäänyt on.

Itkeneet on äidit lukea

kuinka voisi kyyneleet vaimojen.

Kummut on alleen kätkeneet tuskan

menneiden polvien

Mandnshurian kummuilla tuuli soi,

uinuvaan kukkaan hohtava kyynel

kasteessa jäänyt on.

Er is stilte in de bergen met mistbezoeken.

aan een wandelaar, niet onder een wolk,

maanlichtlantaarn verschijnt.

Boven de heuvels heerst een stiltenacht.

Een nacht in de schaduw van honderd jaar

over het verleden.

De moeders hebben gehuild,

hoe konden de tranen van vrouwen.

De ladekasten hebben de pijn verborgen

voorbij knieën.

Schaduwen van alleen de bewakers bewaken

in een droom een ​​droomdraad spinnend

land van het lot.

Op de heuvels van Mandshuria klonk de wind,

een traan die gloeit in een slapende bloem,

achtergelaten in de doop is.

Huilen is de moeders lezen

hoe konden de tranen van vrouwen.

De ladekasten hebben de pijn verborgen

voorbij knieën

Op de heuvels van Mandnshuria klonk de wind,

een traan die gloeit in een slapende bloem

achtergelaten in de doop is.