Więc Nie Dziw Się - Edyta Geppert, Kroke

Tyle było powitań i rozstań

Tyle było słów: — żegnaj i — zostań

Karuzele, niedziele i sny

Niepokoje, tych dwoje — to my…

Jakieś burze, podróże, Bóg — wie — co

Jakieś gwiazdy, co dziś już nie świecą

Tam za lasem, za czasem, za snem

Zapodziały się… Gdzie… Boja wiem…

Więc nie dziw się, że czasem w tamte strony

Wytężam wzrok i znaleźć chciałabym

Choć drobny ślad tych godzin zagubionych

Co dawno rozwiały się jak dym

Więc nie dziw się, że nieraz niespodzianie

Dalekie dni, zasnute czasu mgłą

Przesłonią świat, gdy znów popatrzę na nie

Przez głupich łez powiększające szkło

Tylko pomyśl i spójrz, co się święci:

Przypływają na tratwie pamięci

Ci, co spali w głębokich mych snach

Na ich dnie spoczywali jak piach…

Może znowu wynurzy się z marzeń

Jakiś nikt, jakiś ktoś się ukaże

Ten, co czekał tak długo w mym śnie —

I nie pozna, nie pozna już mnie…

Więc nie dziw się, że czasem w tamte strony

Wytężam wzrok i znaleźć chciałabym

Choć drobny ślad tych godzin zagubionych

Co dawno rozwiały się jak dym

Więc nie dziw się, że nieraz niespodzianie

Dalekie dni, zasnute czasu mgłą

Przesłonią świat, gdy znów popatrzę na nie

Przez głupich łez powiększające szkło

Er waren zoveel groeten en afscheid

Er waren zoveel woorden: - tot ziens en - blijven

Carrousels, zondagen en dromen

Zorgen, deze twee - dat zijn wij ...

Sommige stormen, reizen, God - weet - wat

Sommige sterren die vandaag niet schijnen

Achter het bos, achter de tijd, achter de slaap

Ze zijn verdwaald... Waar... Ik ben bang dat ik weet...

Wees dus niet verbaasd dat er soms zijn

Ik span mijn ogen en wil vinden

Zelfs een klein spoor van die verloren uren

Lang weg als rook

Wees dus niet verbaasd dat het soms onverwacht komt

Verre dagen, mistig met de tijd

Ze zullen de wereld verduisteren als ik er weer naar kijk

Een vergrootglas door stomme tranen

Denk maar na en kijk wat er aan de hand is:

Ze komen op een geheugenvlot

Degenen die sliepen in mijn diepe dromen

Op hun bodem rustten ze als zand...

Misschien komt hij weer uit zijn dromen

Iemand, iemand, iemand zal verschijnen

Degene die zo lang wachtte in mijn droom -

En hij zal me niet meer kennen, hij zal me niet meer kennen...

Wees dus niet verbaasd dat er soms zijn

Ik span mijn ogen en wil vinden

Zelfs een klein spoor van die verloren uren

Lang weg als rook

Wees dus niet verbaasd dat het soms onverwacht komt

Verre dagen, mistig met de tijd

Ze zullen de wereld verduisteren als ik er weer naar kijk

Een vergrootglas door stomme tranen