Новелла - Кот Балу, SLIMUS, Костя Бес

Пурпурная молния, и мы молчим.

Сними очки, ведь я тебя плохо помню.

За окном теплые дожди, дыхание томное.

Моя кровь кипит, да и сердце с полвека свободное.

Дыши полной грудью воздуха.

Луна, скажи, почему ты молчишь, ведь уже поздно.

Ветер, расскажи, куда ты бежишь шагами толстыми, ко мне снова придут белые совы.

Когда пробьет пол-второго, в царстве тишины во всех спальнях погаснут огни

И на карниз присядет жар-птица и вряд ли нам все это снится.

И щедро с неба, где засыпает ночь, но еще нет рассвета.

Мы с ней падаем в пекло синих рек, там та самая, о которой мечтаю не один век.

Руки превращаются в крылья, небо становится океаном бездонным, звезды спелой

сливы

Всевышний не жалеет для нас светлой силы.

Мы запомним друг друга на миг, чтобы остаться одним на вечность,

Мой тихий монолог речи разбавит ее странные ночи,

Разденет ее хрупкие плечи, и наши мечты увековечив.

Закрой глаза, и не смотри, как плачет небо,

Зашторь все шторы, чтоб к нам не поступало света.

Ты на кровати без косметики и не одета, а за окном пошли последние минуты лета.

Твои движения красивы, как цветные сны.

Я помню то кафе и те рассветы у реки,

Как в первый день спешили перейти с тобой на «Ты».

Ты до сих пор боишься скорости и высоты.

И страшно думать, что же будет завтра с нами,

Как будем дальше жить с пробитыми насквозь сердцами.

Чужими станем мы друг другу, будто иностранцы,

Забудем поцелуи, все любовные признанья.

И вдруг я понимаю главное — теряю воздух,

И календарь сменяет лето, и приходит осень.

И вот ты в город по перрону, но походу поздно.

Чувствуешь ли давно, а с ними этот поезд.

Мороз по коже, но никакого страха после.

Жизнь такова — там, где любовь, там поджидают слезы.

Все было так серьезно;

наверно, показалось.

Не нажимая паузы, я продолжаю запись:

«Как много значило все это для меня, как воздуха глоток для тонущего в море

Я говорю тебе спасибо за тебя и за меня, и за то, что были мы с тобою…»

В твоих бл**ских глазах тону каждый раз

От удара каждый раз мы переходим на красный.

Без печати в паспорте и прочих атрибутов,

Салютов, ресторанов и свадебных маршрутов.

И пусть ты е**нутая, но в этом что-то есть.

Я сел на этот рейс, а он никак не приземлится.

Надо было пристегнуться, чтоб не удариться больно,

Пара разрывных патронов в одной обойме.

Простое правило, мораль — нас не догонят,

Построй свою любовь, пусть будет только двое.

А все остальное потом, я знаю, как ты хочешь,

Я буду плавно нажимать на болевые точки.

Пока не кончишь, а впереди еще вся ночь,

Солнца лучи под утро ее порвут в клочья.

Ты так порочна, как сладкий плод в райском саду

И для меня опасна, как агент Массада.

Циничным взглядом я прожигаю пустоту,

Я не считал секунды, когда была ты рядом.

Блеск дорогих нарядов, Европа, вся х**ня,

Но ты во мне увидела походу что-то больше.

Чем понты на порше и места в ложе,

Депутатский кокаин и цифры для входя на крышу.

Отдай мне свою руку, и мы поднимемся выше,

Но падать будет больно, ты уж прости, малыш.

Paarse bliksem, en we zijn stil.

Zet je bril af, want ik herinner me je niet goed.

Buiten het raam zijn warme regens, lome ademhaling.

Mijn bloed kookt en mijn hart is al een halve eeuw vrij.

Haal diep adem.

Luna, vertel me waarom je zwijgt, want het is al laat.

Wind, vertel me waar je loopt met dikke stappen, witte uilen komen weer naar me toe.

Als het half twee is, gaan de lichten uit in de stilte van alle slaapkamers

En de vuurvogel zal op de richel zitten en het is onwaarschijnlijk dat we van dit alles dromen.

En royaal vanuit de lucht, waar de nacht in slaap valt, maar er nog geen dageraad is.

Zij en ik vallen in het inferno van blauwe rivieren, daar is degene waar ik al eeuwen van droom.

Handen veranderen in vleugels, de lucht wordt een bodemloze oceaan, rijpe sterren

pruimen

De Almachtige spaart geen lichtkracht voor ons.

We zullen elkaar voor een moment herinneren om voor eeuwig één te blijven,

Mijn stille monoloog van spraak zal haar vreemde nachten verdunnen,

Ontkleed haar kwetsbare schouders en laat onze dromen bestendigen.

Sluit je ogen en kijk niet naar de hemel huilen

Sluit alle gordijnen zodat er geen licht naar ons toe komt.

Je ligt op bed zonder make-up en niet aangekleed, en buiten het raam zijn de laatste minuten van de zomer begonnen.

Je bewegingen zijn mooi, als gekleurde dromen.

Ik herinner me dat café en die zonsopgangen bij de rivier,

Hoe ze op de eerste dag haast hadden om met jou over te schakelen naar "Jij".

Je bent nog steeds bang voor snelheid en hoogtes.

En het is eng om te bedenken wat er morgen met ons zal gebeuren,

Hoe zullen we blijven leven met gebroken harten.

We zullen vreemden voor elkaar worden, zoals buitenlanders,

Vergeet kussen, alle liefdesbekentenissen.

En plotseling begrijp ik het belangrijkste - ik verlies lucht,

En de kalender wordt vervangen door de zomer, en de herfst komt.

En hier ben je in de stad langs het perron, maar het is te laat om te gaan.

Voel je je al lang, en met hen deze trein.

Vorst op de huid, maar geen angst daarna.

Het leven is zo - waar liefde is, wachten tranen.

Alles was zo serieus;

waarschijnlijk leek.

Zonder op pauze te drukken, ga ik verder met opnemen:

'Wat betekende dit alles voor mij, als een zuchtje lucht voor een drenkeling in de zee.

Ik dank je voor jou en voor mij, en voor het feit dat we bij je waren ... "

In jouw verdomde ogen verdrink ik elke keer

Elke keer dat we slaan, worden we rood.

Zonder stempel in het paspoort en andere attributen,

Vuurwerk, restaurants en trouwroutes.

En ook al ben je de klos, er zit iets in.

Ik ben aan boord gegaan van deze vlucht, maar hij zal niet landen.

Ik moest mijn gordel omdoen om niet pijnlijk te raken,

Een paar explosieve patronen in één clip.

Een simpele regel, moraliteit - ze halen ons niet in,

Bouw je liefde op, laat het er maar twee zijn.

En al het andere later, ik weet hoe je wilt

Ik druk zachtjes op de pijnpunten.

Tot je klaar bent, en er is nog de hele nacht voor de boeg,

De stralen van de zon in de ochtend zullen haar aan flarden scheuren.

Je bent zo gemeen als een zoete vrucht in de Hof van Eden

En gevaarlijk voor mij, zoals agent Massada.

Met een cynische blik brand ik door de leegte,

Ik heb de seconden niet geteld dat je in de buurt was.

Glitter dure outfits, Europa, alle shit

Maar je zag meer in mij.

Dan opschepperij op een Porsche en stoelen in een doos,

Plaatsvervangend cocaïne en figuren voor het betreden van het dak.

Geef me je hand en we zullen erboven uitstijgen

Maar het zal pijn doen om te vallen, vergeef me, schat.