After the Fruits of Ephemeral Pulchritude - Korova

Under der krônen wâ wintro ist hêrre

Wart ich gewâfent gen minne und fêind.

Staimbort und suertu wâren mîn frouwe,

Der ich schênkte bluomen von bluat.

Exaustedly I leave the fields of winter.

My sword is rusted for steel is the mirror of my soul.

I she’d their blood on frozen statues from the glacial race,

But now I shroud my horns in lethe

And nevermore they shall emblazon me.

Unto the gardens of vigour and warmth

I trudge a long time, but far is my bourne.

Where father’s snow melts and springflowers sprout

I sleep to wake up in my mother’s arms

And I thaw.

Clothe me with colours and feed me with glee

As my weapons corrode by the aestival kiss.

My craving for glory and might I’ll subdue

After the fruits of ephemeral pulchritude.

Sweet and vinous the trees pour their wealth

And my youth and beauty return.

Mid my sisters I cheerfully dance

As milk flows from my breast.

I extol the female god before the altar of the sun

For her gift of peace and stainless pulchritude.

Love me, just the loss of thoughts can grant me

Bright felicity

In mere illusions of her esoteric lies.

Six hundred dreams have passed in the garden

Of thornless pleasures,

I am summer’s caughter and embellish paradise.

But still my legions conquer for the throne of winter,

And ice that swallowed all the world now

Besieges this reich.

Ferocious hordes unsheathe and vanquish eden.

Without compassion they rape me for I’m weak and frail.

Inferior I die as frost covers my body

But braced by hate I will return

To the vast of my gorgeous fatherland.

(Lyrics & Music finished in January 1994)

Onder der krônen wâ wintro ist hêrre

Wart ich gewâfent gen minne und fêind.

Staimbort und suertu wâren mîn frouwe,

Der ich schênkte bluomen von bluat.

Uitgeput verlaat ik de velden van de winter.

Mijn zwaard is verroest want staal is de spiegel van mijn ziel.

Ik ze hun bloed op bevroren beelden van de ijstijd,

Maar nu hul ik mijn hoorns in letthe

En nooit meer zullen ze mij ophemelen.

Naar de tuinen van kracht en warmte

Ik sjokte een lange tijd, maar ver is mijn bourne.

Waar vaders sneeuw smelt en lentebloemen ontspruiten

Ik slaap om wakker te worden in de armen van mijn moeder

En ik ontdooi.

Bekleed me met kleuren en voed me met vrolijkheid

Terwijl mijn wapens corroderen door de hemelkus.

Mijn verlangen naar glorie en misschien zal ik je onderwerpen

Na de vruchten van kortstondige schoonheid.

Zoet en wijnachtig gieten de bomen hun rijkdom

En mijn jeugd en schoonheid keren terug.

Midden tussen mijn zussen dans ik vrolijk

Zoals melk uit mijn borst stroomt.

Ik prijs de vrouwelijke god voor het altaar van de zon

Voor haar geschenk van vrede en roestvrije schoonheid.

Houd van me, alleen het verlies van gedachten kan me schenken

Helder geluk

In louter illusies van haar esoterische leugens.

Zeshonderd dromen zijn voorbijgegaan in de tuin

Van doornloze genoegens,

Ik ben de zomervanger en verfraai het paradijs.

Maar toch veroveren mijn legioenen voor de troon van de winter,

En ijs dat nu de hele wereld heeft opgeslokt

Belegert dit rijk.

Woeste hordes ontmantelen en overwinnen Eden.

Zonder mededogen verkrachten ze me, want ik ben zwak en broos.

Inferieur, ik sterf terwijl de vorst mijn lichaam bedekt

Maar gesteund door haat zal ik terugkeren

Naar de uitgestrektheid van mijn prachtige vaderland.

(tekst en muziek voltooid in januari 1994)