Admiral - Knorkator

Ich war noch ein Mädchen

Und wohnte im Städtchen.

Da gab es ein Hafen.

Wo Schiffe eintrafen.

Das fand ich so spaßig

Und darum saß ich

Fast immer am Kai rum.

Alle dachten, ich sei dumm.

Doch ich, ja, ich wusste,

Dass er kommen musste.

Und er wird ganz schlau sein

Und ich werd seine Frau sein.

Es ham viele Jungen

Um mein Herz gerungen.

Doch an mich ließ ich keen ran.

Denn ich wollte ein Seemann.

Jaja, du warst mein Admiral,

Die Schultern breit, die Hüften schmal

Und deine Augen blau wie Stahl;

Ahoi, ahoi, mein Admiral!

Die Jahre vergingen.

Und dann eines Tages,

Da sah ich es kommen

Und war ganz benommen.

Es kam aus dem Nebel:

Ein Schiff mit vier Masten

Und riesigen Segeln,

Die kaum darauf passten.

Ich konnte ihn sehen.

An der Rehling stehen.

Das Band seiner Mütze

Im Meereswind wehen.

Und als er an Land kam

Und mich an die Hand nahm,

Da wusst ich es genau:

Jetzt bin ich seine Frau!

Sein Hemd trug er offen

Und das auch im Winter.

Dann sagte er: «Baby,

Mein Name ist Günther.»

Jaja, du warst mein Admiral,

Die Schultern breit, die Hüften schmal

Und deine Augen blau wie Stahl;

Ahoi, ahoi, mein Admiral!

Es war wie im Märchen.

Wir waren ein Pärchen.

Und oben im Himmel.

Da sangen die Lerchen,

Doch nach sieben Wochen

Hat er zu mir gesprochen:

«Ich halt es nicht mehr aus.

Ich will wieder aufs Meer raus.

Mir fehlen die Wellen,

Mir fehin die Delphine.

Mir fehlen die Möwen

Und die Pinguine.»

Ich ging auf ihn zu und

Ich sagte ihm: «Du Hund!

Du willst mich verlassen.

Ich werde dich hassen!»

Doch als er dann ging

Und ich zu heuin anfing.

Mein Herz machte «poch poch».

Ich liebte ihn doch noch.

Jaja, du warst mein Admiral,

Die Schultern breit, die Hüften schmal

Und deine Augen blau wie Stahl;

Ahoi, ahoi, mein Admiral!

Und dann brach ein Krieg aus.

Es sah ganz nach Sieg aus.

Er kriegte einn Orden.

Dann ist er gestorben.

Ik was maar een meisje

En woonde in de stad.

Er was een haven.

Waar schepen zijn aangekomen.

Dat vond ik zo leuk

En daarom zat ik

Bijna altijd rond de kade.

Iedereen dacht dat ik dom was.

Maar ik, ja, ik wist het

Dat hij moest komen.

En hij zal heel slim zijn

En ik zal zijn vrouw zijn.

Er zijn veel jongens

Worstelde om mijn hart.

Maar ik liet niemand in mijn buurt komen.

Omdat ik een matroos wilde.

Ja, je was mijn admiraal

Schouders breed, heupen smal

En je ogen blauw als staal;

Ahoi, ahoi, mijn admiraal!

De jaren gingen voorbij.

En dan op een dag

Toen zag ik het aankomen

En was duizelig.

Het kwam uit de mist:

Een schip met vier masten

En enorme zeilen

Dat paste amper.

Ik kon hem zien.

Ga bij de reling staan.

De band van zijn pet

Blaas in de zeewind.

En toen hij aan land kwam

En pakte mijn hand

Toen wist ik het precies:

Nu ben ik zijn vrouw!

Hij droeg zijn shirt open

En dat ook in de winter.

Toen zei hij: "Schat,

Mijn naam is Günther."

Ja, je was mijn admiraal

Schouders breed, heupen smal

En je ogen blauw als staal;

Ahoi, ahoi, mijn admiraal!

Het was als in een sprookje.

We waren een stel.

En hoog in de lucht.

Toen zongen de leeuweriken,

Maar na zeven weken

Heeft hij tegen mij gesproken:

"Ik kan het niet meer aan.

Ik wil weer de zee op.

Ik mis de golven

Ik mis de dolfijnen.

Ik mis de meeuwen

En de pinguïns."

Ik liep naar hem toe en

Ik zei tegen hem: «Jij hond!

Jij wilt me ​​verlaten.

Ik ga je haten!"

Maar toen hij wegging?

En ik begon te hooi.

Mijn hart ging "bang bang".

Ik hield nog steeds van hem.

Ja, je was mijn admiraal

Schouders breed, heupen smal

En je ogen blauw als staal;

Ahoi, ahoi, mijn admiraal!

En toen brak er een oorlog uit.

Het leek wel een overwinning.

Hij kreeg een medaille.

Toen stierf hij.