Правила - ХОРС

Небо не в клетку, но делится ЛЭПами, нас разделяя по разным участкам

Солнце прячется под козырьком кепки, словно не хочет принимать участие

В бесконечном бреду, что доходит до пика абсурда

Однажды я в бесконечность уйду, но снова будильник разбудит под утро

И снова я здесь окажусь, где с проекцией разума буду до ночи

И сам себя попрошу перестать узнавать реальности почерк

Ведь это совсем ни к чему, она давит лишь сильно на шею

И вот я уже пересёк последним черту, хоть и искренне верил в победу

Когда к чёрту пошлю я правила те

Хочу, чтоб твой силуэт танцевал в темноте

Ведь мой однажды пропал, растворился в тебе

Вопроса не задавал, но вновь услышу в ответ

Когда к чёрту пошлю я правила те

Хочу, чтоб твой силуэт танцевал в темноте

Ведь мой однажды пропал, растворился в тебе

Вопроса не задавал, но вновь услышу в ответ

«К чёрту, к чёрту, к чёрту, к чёрту, к чёрту, к чёрту правила

Или чёрным, чёрным, чёрным, чёрным, чёрным, чёрным набело

К чёрту, к чёрту, к чёрту, к чёрту, к чёрту, к чёрту правила

Или чёрным, чёрным, чёрным, чёрным, чёрным, чёрным, чёрным, чёрным…»

Ты должен страдать и стараться, приз по регламенту будет один,

Но как итог закроешься в панцирь, не желая знать окружающий мир,

А после себя там оставишь, взлетев над землею, где часть от души схоронил

Назад оглянуться нельзя сказали и заново путь нельзя длинный пройти

Нарушаешь правила жизни, значит ты еретик

Стрелки на «без десяти одиннадцать» и мне пора идти,

Но могу остаться навечно, если построим мы дамбу от всех

И может мне станет полегче когда пошлю к чёрту я правила те

И снова я здесь окажусь, где с проекцией разума буду до ночи

И сам себя попрошу перестать узнавать реальности почерк

Ведь это совсем ни к чему, она давит лишь сильно на шею

И вот я готов первым пересечь черту, ведь я в правила эти не верю!

Когда к чёрту пошлю я правила те

Хочу, чтоб твой силуэт танцевал в темноте

Ведь мой однажды пропал, растворился в тебе

Вопроса не задавал, но вновь услышу в ответ

Когда к чёрту пошлю я правила те

Хочу, чтоб твой силуэт танцевал в темноте

Ведь мой однажды пропал, растворился в тебе

Вопроса не задавал, но вновь услышу в ответ

«К чёрту, к чёрту, к чёрту, к чёрту, к чёрту, к чёрту правила

Или чёрным, чёрным, чёрным, чёрным, чёрным, чёрным набело

К чёрту, к чёрту, к чёрту, к чёрту, к чёрту, к чёрту правила

Или чёрным, чёрным, чёрным, чёрным, чёрным, чёрным, чёрным, чёрным…»

De lucht bevindt zich niet in een kooi, maar is verdeeld door hoogspanningslijnen, waardoor we in verschillende secties worden verdeeld

De zon verbergt zich onder het vizier van de pet, alsof hij niet mee wil doen

In eindeloos delirium, dat het hoogtepunt van absurditeit bereikt

Op een dag ga ik naar het oneindige, maar opnieuw zal de wekker me 's ochtends wakker maken

En opnieuw zal ik mezelf hier vinden, waar ik met de projectie van de geest tot de nacht zal zijn

En ik zal mezelf afvragen om te stoppen met het herkennen van de realiteit van handschrift

Dit is tenslotte volkomen nutteloos, het drukt alleen maar hard op de nek

En nu ben ik al over de laatste streep, hoewel ik oprecht in de overwinning geloofde

Wanneer stuur ik die regels naar de hel

Ik wil dat je silhouet in het donker danst

De mijne is tenslotte ooit verdwenen, opgelost in jou

Ik heb geen vraag gesteld, maar ik hoor het nog een keer als antwoord

Wanneer stuur ik die regels naar de hel

Ik wil dat je silhouet in het donker danst

De mijne is tenslotte ooit verdwenen, opgelost in jou

Ik heb geen vraag gesteld, maar ik hoor het nog een keer als antwoord

"Fuck, fuck, fuck, fuck, fuck, fuck de regels

Of zwart, zwart, zwart, zwart, zwart, zwart wit

Neuk, neuk, neuk, neuk, neuk, neuk de regels

Of zwart, zwart, zwart, zwart, zwart, zwart, zwart, zwart…”

Je moet lijden en proberen, volgens de regels zal er maar één prijs zijn,

Maar daardoor sluit je jezelf op in een schelp en wil je de wereld om je heen niet kennen,

En nadat je jezelf daar hebt achtergelaten, omhoog vliegend boven de grond, waar je een deel van je ziel hebt begraven

Je kunt niet terugkijken, zeiden ze, en je kunt niet nog een lange weg gaan

Je breekt de regels van het leven, dan ben je een ketter

Pijlen op "tien minuten voor elf" en het is tijd voor mij om te gaan,

Maar ik kan voor altijd blijven als we een dam bouwen van iedereen

En misschien zal ik me beter voelen als ik naar de hel stuur, ik regeerde die

En opnieuw zal ik mezelf hier vinden, waar ik met de projectie van de geest tot de nacht zal zijn

En ik zal mezelf afvragen om te stoppen met het herkennen van de realiteit van handschrift

Dit is tenslotte volkomen nutteloos, het drukt alleen maar hard op de nek

En nu ben ik klaar om als eerste over de schreef te gaan, want ik geloof niet in deze regels!

Wanneer stuur ik die regels naar de hel

Ik wil dat je silhouet in het donker danst

De mijne is tenslotte ooit verdwenen, opgelost in jou

Ik heb geen vraag gesteld, maar ik hoor het nog een keer als antwoord

Wanneer stuur ik die regels naar de hel

Ik wil dat je silhouet in het donker danst

De mijne is tenslotte ooit verdwenen, opgelost in jou

Ik heb geen vraag gesteld, maar ik hoor het nog een keer als antwoord

"Fuck, fuck, fuck, fuck, fuck, fuck de regels

Of zwart, zwart, zwart, zwart, zwart, zwart wit

Neuk, neuk, neuk, neuk, neuk, neuk de regels

Of zwart, zwart, zwart, zwart, zwart, zwart, zwart, zwart…”