Под твоим окном - ХОРС

Вечер за месяц, а месяц за годы

Я знал тебя вечность, пусть мы недолго знакомы

За руку крепко и крепко в объятиях

И я не пойму, что же это: подарок судьбы или проклятье

Глаза — океан, утонул бы в них камнем,

Но гладь этих вод не посмею тревожить

Один только взгляд магнитом так манит

Один только взгляд пробирает до дрожи меня

Когда меня не станет

Я буду пищей для живых цветов

Буду уже писать стихами

Тенью деревьев под твоим окном

Мы живы были, когда вокруг лишь смертью веяло

Мы живы были лишь вместе, а порознь гибли медленно

Мы живы были, когда вокруг лишь смертью веяло

Мы живы были лишь вместе

Стану пищей для цветов, чтобы радовать глаз твой

Буду частым гостем твоих снов, прошепчу: «родная, здравствуй»

Постучусь в твое окно снежинкой, падающей с неба

Незаметно за тобой буду ходить я следом

В глазах твоих, как в омуте тонул,

Но душа болит, ведь это больше сделать не смогу

Ты помнишь, где был похоронен, но ни разу не пришла

Веточка листик уронит и заплачут небеса

Когда меня не станет

Я буду пищей для живых цветов

Буду уже писать стихами

Тенью деревьев под твоим окном

Ты, возможно, не заметишь ничего вокруг

Ведь знаков также мало, как и роз в моем букете

И я рассеюсь, как туман к утру

Ведь когда тебя рядом не стало, появились тени смерти

Een avond voor een maand, en een maand voor jaren

Ik kende je voor altijd, ook al kenden we elkaar nog niet zo lang

Bij de hand stevig en stevig in de armen

En ik begrijp niet wat het is: een geschenk van het lot of een vloek

Ogen zijn een oceaan, ik zou erin verdrinken als een steen,

Maar het oppervlak van deze wateren zal ik niet durven verstoren

Slechts één lijkt op een magneet die zo aantrekt

Slechts één blik doet me huiveren

Wanneer ik weg ben

Ik zal voedsel zijn voor levende bloemen

Ik zal poëzie schrijven

De schaduw van de bomen onder je raam

We leefden toen alleen de dood rondwaaide

We leefden alleen samen, en afzonderlijk stierven we langzaam

We leefden toen alleen de dood rondwaaide

We leefden alleen samen

Ik zal voedsel voor bloemen worden om je oog te plezieren

Ik zal een frequente gast van je dromen zijn, ik zal fluisteren: "dear, hallo"

Ik klop op je raam met een sneeuwvlok die uit de lucht valt

Ongemerkt volg ik je

In jouw ogen, alsof je verdrinkt in een draaikolk,

Maar mijn ziel doet pijn, want ik kan het niet meer

Weet je nog waar je werd begraven, maar je kwam nooit?

Een takje zal een blad laten vallen en de hemel zal huilen

Wanneer ik weg ben

Ik zal voedsel zijn voor levende bloemen

Ik zal poëzie schrijven

De schaduw van de bomen onder je raam

Je merkt misschien niets in de buurt

Er zijn immers zo weinig tekens als er rozen in mijn boeket zitten

En ik zal verdwijnen als mist in de ochtend

Immers, toen jij er niet was, verschenen de schaduwen van de dood