Flesh To Nothing - Khemmis

On my knees again in familiar lands

Echoes pierce the dark and to the left he stands

Open yourself to me and take the eucharist

Climbing down my throat, the snake begins to hiss

In this past I hide, still you feel me

Rings of smoke obscure my eyes

The memory, the loss and shame, don’t define me

But I fear that is a lie

Lost forever in the tides

Of a voice that’s calling from inside

Words are locusts, scratching out our eyes

We’re bondsmen feigning freedom but ensnared

Silent passenger, he who guides my way

Chained within my mind until the end of days

No one escapes his wrath, for he is always near

Clinging to my neck, paralyzed with fear

From depths I cry, no one answers

Overtaken by the tides

Deep inside, a spark remains, growing stronger

Let the blaze consume the binds

Run away, cast off his weight

Remove the shackles

Take the reigns while I have time

This body, no longer a vessel

From flesh to scars to flesh to nothing

In his empty promise, I reject that I am broken

Make way, I have time

Weer op mijn knieën in bekende landen

Echo's doorboren het donker en links staat hij

Open jezelf voor mij en neem de eucharistieviering

Klimmend in mijn keel, begint de slang te sissen

In dit verleden verberg ik me, nog steeds voel je me

Rookringen verdoezelen mijn ogen

De herinnering, het verlies en de schaamte definiëren mij niet

Maar ik vrees dat dat een leugen is

Voor altijd verloren in de getijden

Van een stem die van binnenuit roept

Woorden zijn sprinkhanen die onze ogen uitkrabben

We zijn slaven die vrijheid veinzen maar verstrikt zijn

Stille passagier, hij die mijn weg wijst

Geketend in mijn gedachten tot het einde der dagen

Niemand ontsnapt aan zijn toorn, want hij is altijd dichtbij

Klampt zich vast aan mijn nek, verlamd van angst

Uit de diepte huil ik, niemand antwoordt

Ingehaald door de getijden

Diep van binnen blijft er een vonk over, die sterker wordt

Laat de gloed de banden verteren

Ren weg, werp zijn gewicht af

Verwijder de boeien

Neem de teugels in handen nu ik tijd heb

Dit lichaam, niet langer een vaartuig

Van vlees tot littekens tot vlees tot niets

In zijn loze belofte, weiger ik dat ik gebroken ben

Maak plaats, ik heb tijd