Вторая жизнь - Катя Чехова

Почему так — когда я его жду, он не появляется?

Я уже устала от таких отношений.

Он вчера написал, что скучает.

Что он имел ввиду?

Он скучает по мне или просто

ему скучно?

И если он скучает по мне — почему не выходит?

Почему испытывает мое терпение?

А если скучает, то всё равно он же знает, что я его здесь жду.

Мне просто кажется, что я для него — просто приятное и интересное провождение

времени.

Не больше.

«Девочка моя — мне так с тобой интересно!»

— он всегда так говорит.

«Ты очень умная и красивая.»

Сколько слов.

Зачем все эти слова?

Почему он не скажет что любит меня?

Просто Любит.

Интересно, что для меня «здесь» — это слово?

Что значит «любить» здесь?

Я испытываю те же эмоции.

Я очень скучаю, когда его нет.

Я очень сильно радуюсь,

когда он появляется.

Мне никто не нужен здесь, когда его нет.

Я вообще захожу сюда только из-за него.

Я провожу всю ночь у экрана, чтобы дождаться его здесь.

Чтобы сказать «привет».

И в тот же самый момент, когда он появляется, и я ему гoворю «привет» — мне

сразу становится хорошо.

И не просто хорошо — я счастлива.

Почему?

Это же всего лишь буквы!

Чёрные буквы на белом фоне.

Может потому, что каждую букву я заряжаю зарядом своей любви.

Я делюсь своей

любовью с ним.

Может через эти буквы я передаю ему свою любовь.

И мне нравится дарить ему

любовь.

Интересно — он чувствует — что это не просто «привет».

Что этот «привет»

означает — «люблю»

А может быть для него это просто слова.

Как и все приветы, которые он получает

изо дня в день.

Может быть у него есть кто-то — кому он пишет «привет» — и вкладывает в это

слово нечто большее

Хотя — когда он мне пишет «привет» — я чувствую, что он любит меня и оказываюсь

на седьмом небе!

Может быть я все это придумала… Как сложно…

Вот он появился.

Как-то холодно общается сегодня.

Может быть он просто занят.

Может быть он на работе.

Тогда зачем написал мне «привет».

Если не может говорить — зачем говорит.

Я жду от него общения.

Я жду уже 3-й час здесь.

А он только — да, нет.

Даже не улыбнется.

А может быть это не он.

Как-то странно ведет себя.

Я даже думать не могу — вдруг у него есть кто-то.

В нашем мире только мы вдвоём.

Иногда мне кажется, что у него сотни таких как я.

Он рассказывал про кого-то несколько раз.

Я всегда делала вид, что мне

интересно,

Но мне хотелось разбить наш мир.

Зачем он мучает меня.

Зачем вообще это все.

Я уже забыла, как пахнет весна.

Для меня важнее всего эта жизнь.

Жизнь в которой есть он.

Вторая Жизнь.

Waarom is het zo - als ik op hem wacht, verschijnt hij niet?

Ik ben al moe van zulke relaties.

Hij schreef gisteren dat hij zich verveelde.

Wat bedoelde hij?

Mist hij me of gewoon

Hij verveelt zich?

En als hij me mist, waarom komt hij dan niet naar buiten?

Waarom wordt mijn geduld op de proef gesteld?

En als hij zich verveelt, weet hij nog steeds dat ik hier op hem wacht.

Het lijkt me gewoon dat ik gewoon een leuk en interessant tijdverdrijf voor hem ben.

tijd.

Niet meer.

"Mijn meisje - ik ben zo geïnteresseerd in jou!"

- dat zegt hij altijd.

"Je bent erg slim en mooi."

Hoeveel woorden.

Waarom al deze woorden?

Waarom zegt hij niet dat hij van me houdt?

Gewoon lief.

Ik vraag me af wat "hier" een woord voor mij is?

Wat betekent "liefde" hier?

Ik ervaar dezelfde emoties.

Ik mis het echt als hij weg is.

ik ben zeer gelukkig

wanneer hij verschijnt.

Ik heb hier niemand nodig als hij er niet is.

Ik kom hier eigenlijk alleen vanwege hem.

Ik zit de hele nacht achter het scherm om hier op hem te wachten.

Hallo zeggen.

En op het moment dat hij verschijnt, en ik "hallo" tegen hem zeg - I

wordt meteen goed.

En niet alleen goed - ik ben gelukkig.

Waarom?

Het zijn maar brieven!

Zwarte letters op een witte achtergrond.

Misschien omdat ik elke brief beschuldig met een aanklacht van mijn liefde.

ik deel de mijne

liefde met hem.

Misschien breng ik door deze brieven mijn liefde aan hem over.

En ik geef hem graag

Liefde.

Interessant - vindt hij - dat dit niet zomaar een "hallo" is.

Wat is dit "hallo"

betekent "ik hou van"

Of misschien zijn het voor hem maar woorden.

Zoals alle hallo die hij krijgt

van dag tot dag.

Misschien heeft hij iemand - aan wie hij "hallo" schrijft - en erin stopt

iets meer zeggen

Hoewel - als hij "hallo" tegen me schrijft - ik het gevoel heb dat hij van me houdt en ik mezelf vind

op de zevende hemel!

Misschien heb ik dit allemaal bedacht... Hoe moeilijk...

Hier verscheen hij.

Op de een of andere manier communiceert het vandaag koud.

Misschien heeft hij het gewoon druk.

Misschien is hij aan het werk.

Waarom zei je me dan gedag?

Als hij niet kan praten, waarom dan wel?

Ik verwacht communicatie van hem.

Ik wacht hier al het derde uur.

En hij alleen - ja, nee.

Lacht niet eens.

Of misschien is hij het niet.

Op de een of andere manier gedraagt ​​het zich vreemd.

Ik kan niet eens denken - plotseling heeft hij iemand.

In onze wereld, alleen wij tweeën.

Soms lijkt het me dat hij honderden mensen heeft zoals ik.

Hij heeft het meerdere keren over iemand gehad.

Ik deed altijd alsof ik

interessant,

Maar ik wilde onze wereld breken.

Waarom martelt hij me.

Waarom is dit alles.

Ik ben al vergeten hoe de lente ruikt.

Voor mij is dit leven het belangrijkste.

Het leven waarin hij is.

Tweede leven.