The Ghost Who Walks - Karen Elson

The ghost who walks she’s on the prowl

For the man she loved he cut her down

It was an ordinary night in June

When he drove her to the lake

So he could watch the full moon

The ghost who walks she’s on the prowl

For the man she loved he laid her down

In the tall grass he kissed her cheek

But with her knife in his hand he plunged it in deep

She looked at him with pleeding eyes

He softly spoke my dear love has died

And then he muffled her desperate cries under the moon light

The ghost who walks she’s on the prowl

Wonders in the moonlight she’s crying to herself because

His eyes never looked fooled, but the moon and the blade it Shimmered like a jewel

She looked at him with pleeding eyes

He softly spoke my dear love has died

And then he muffled her deadly cries under the moonlight

Under the moonlight,

Under the moonlight,

Under the moonlight.

De geest die loopt, ze is op jacht

Voor de man van wie ze hield, sneed hij haar neer

Het was een gewone nacht in juni

Toen hij haar naar het meer reed

Zodat hij naar de volle maan kon kijken

De geest die loopt, ze is op jacht

Voor de man van wie ze hield, legde hij haar neer

In het hoge gras kuste hij haar op de wang

Maar met haar mes in zijn hand stak hij het er diep in

Ze keek hem met smekende ogen aan

Hij sprak zachtjes mijn lieve liefde is overleden

En toen dempte hij haar wanhopige kreten onder het maanlicht

De geest die loopt, ze is op jacht

Wonderbaarlijk in het maanlicht huilt ze in zichzelf omdat

Zijn ogen leken nooit voor de gek gehouden, maar de maan en het blad glinsterden als een juweel

Ze keek hem met smekende ogen aan

Hij sprak zachtjes mijn lieve liefde is overleden

En toen dempte hij haar dodelijke kreten onder het maanlicht

Onder het maanlicht,

Onder het maanlicht,

Onder het maanlicht.