The Sky Children - Kaleidoscope

A million white flowers in a field in the sky

Seemed to spell out a greeting as the children flew by A guard in a chariot of silver and gold

Gave the children all tickets, then the story he told

Of a time in the future that was sunshine and flowers

And the children grew sleepy in the sky’s white towers

They dreamed of the story that the guard had displayed

They saw all the wonders, tiny minds were amazed

They saw candy forests and dragons that breathed fire

On all that was evil in the misty mire

They came to the village where the turtles in caves

Made pies for the people and the lemonade

The people lived out by the sea and each day

The seagulls would wake them as they passed on their way

The people were kindly, they would sing to the sky

And each bright new morning, the sun shone from their eyes

The children passed over and all the people could see

As they dived from the sky to the treacle sea

They bathed on the white sand, minutes turned into hours

And the children all giggled and gave each other flowers

The King from his castle came down to the sea

And he spoke to the children so patiently

He gave them small presents and bid them farewell

And the children unwrapped them, tiny silver bells

Their tinkling floated across the island with ease

And it came back toward them on the perfume breeze

They smiled at the tinkling, they gazed at the sun

And they smiled at each other, pretty little ones

A beautiful white horse came down to the sea

And the children all climbed up as he knelt on one knee

They rode through the valleys and high over hills

And they laughed oh so loudly, their fear to kill

They came to a lakeside of deep velvet and green

And they all stared in wonder at its beauty serene

They climbed from the white horse, they watch as it goes

As they stood by the green lake for to kiss their toes

A boat in the distance was suddenly there

Waiting to take the children to anywhere

The porcupine captain said that he didn’t mind

In his coat of black needles, he looked very kind

His crew were six rabbits with fluffy white ears

And the children all stroked them and lost all their fears

They sailed through the sunshine, across the green lake

And they drank lemonade and they ate ice-cream cake

They landed in a dark cave as the boat disappeared

And they all stood in darkness, through the shadows they peered

But out of the blackness shone diamonds so bright

Their tiny white hands shielded eyes from the light

In a pool of quicksilver stood Neptune so wise

And pearls were his white teeth, bright diamonds his eyes

He spoke to the children in a voice of velvet

And he beckoned them to him, in a circle they sat

He told of sky island and of his magic cave

And magic pink seashells to the children he gave

They listened intently as the music came far

From the magic pink seashells and nobody talked

But Neptune had vanished when they lifted their eyes

So they walked from the cave as two kingfishers cried

In the bright shiny sunlight, they got down on one knee

They listened to the sea shells of the magical sea

But the day grew much darker, so they climbed on the breeze

And they floated to the village, and the people were pleased

To see them so happy with their tinkling bells

And the people all listened to the musical shells

But the children were so sad, the time had come to leave

So the people waved goodbye and begged them to believe

Of the wonders they had seen in the island of the sky

And the children said they would and away they did fly

Through the white clouds of no time till forever it seems

And the children stayed children and they lived in their dreams

Een miljoen witte bloemen in een veld in de lucht

Leek een begroeting te spellen terwijl de kinderen voorbij vlogen Een bewaker in een strijdwagen van zilver en goud

Gaf de kinderen alle kaartjes, daarna het verhaal dat hij vertelde

Van een tijd in de toekomst die zonneschijn en bloemen was

En de kinderen werden slaperig in de witte torens van de lucht

Ze droomden van het verhaal dat de bewaker had laten zien

Ze zagen alle wonderen, kleine geesten waren verbaasd

Ze zagen snoepbossen en draken die vuur spuwden

Over alles wat kwaad was in de mistige modder

Ze kwamen naar het dorp waar de schildpadden in grotten

Taarten gemaakt voor de mensen en de limonade

De mensen woonden bij de zee en elke dag

De meeuwen zouden ze wakker maken als ze onderweg waren

De mensen waren vriendelijk, ze zongen de lucht in

En elke heldere nieuwe ochtend scheen de zon uit hun ogen

De kinderen gingen voorbij en alle mensen konden zien

Terwijl ze vanuit de lucht naar de stroopzee doken

Ze baadden in het witte zand, minuten werden uren

En de kinderen giechelden allemaal en gaven elkaar bloemen

De koning kwam uit zijn kasteel naar de zee

En hij sprak zo geduldig met de kinderen

Hij gaf ze kleine cadeautjes en nam afscheid van ze

En de kinderen pakten ze uit, kleine zilveren belletjes

Hun gerinkel zweefde met gemak over het eiland

En het kwam terug naar hen op de parfumbries

Ze glimlachten om het gerinkel, ze staarden naar de zon

En ze lachten naar elkaar, mooie kleintjes

Een mooi wit paard kwam naar de zee

En de kinderen klommen allemaal naar boven terwijl hij op één knie knielde

Ze reden door de valleien en hoog over heuvels

En ze lachten oh zo hard, hun angst om te doden

Ze kwamen bij een meer van diep fluweel en groen

En ze staarden allemaal verwonderd naar zijn schoonheid sereen

Ze klommen van het witte paard, ze kijken hoe het gaat

Terwijl ze bij het groene meer stonden om hun tenen te kussen

Een boot in de verte was daar ineens

Wachten om de kinderen overal mee naartoe te nemen

De kapitein van het stekelvarken zei dat hij het niet erg vond

In zijn jas van zwarte naalden zag hij er erg aardig uit

Zijn bemanning bestond uit zes konijnen met donzige witte oren

En de kinderen streelden ze allemaal en verloren al hun angsten

Ze zeilden door de zon, over het groene meer

En ze dronken limonade en ze aten ijstaart

Ze landden in een donkere grot toen de boot verdween

En ze stonden allemaal in het donker, door de schaduwen tuurden ze

Maar uit de duisternis schenen diamanten zo helder

Hun kleine witte handen beschermden hun ogen tegen het licht

In een poel van kwikzilver stond Neptunus zo wijs

En parels waren zijn witte tanden, heldere diamanten zijn ogen

Hij sprak tot de kinderen met een fluwelen stem

En hij wenkte ze bij hem, in een kring zaten ze

Hij vertelde over het hemeleiland en over zijn magische grot

En magische roze schelpen aan de kinderen die hij gaf

Ze luisterden aandachtig naar de muziek die ver kwam

Van de magische roze schelpen en niemand sprak

Maar Neptunus was verdwenen toen ze hun ogen opsloegen

Dus ze liepen de grot uit terwijl twee ijsvogels huilden

In het heldere glanzende zonlicht gingen ze op één knie zitten

Ze luisterden naar de schelpen van de magische zee

Maar de dag werd veel donkerder, dus klommen ze op de bries

En ze dreven naar het dorp, en de mensen waren tevreden

Om ze zo blij te zien met hun rinkelende belletjes

En de mensen luisterden allemaal naar de muziekschelpen

Maar de kinderen waren zo verdrietig, het was tijd om te vertrekken

Dus de mensen zwaaiden gedag en smeekten hen om te geloven

Van de wonderen die ze hadden gezien op het eiland van de lucht

En de kinderen zeiden dat ze dat zouden doen en ze vlogen weg

Door de witte wolken van geen tijd tot voor altijd lijkt het

En de kinderen bleven kinderen en ze leefden in hun dromen