Episteme - Kadinja

Too many steps on the way

The road seems endless

Harassed by doubts

Answers never come

I watch you walking

And walking on your footsteps

I try to dwell the present

To live here and now

Slowly, I’m going down

Stalking your rhythm

I pitch myself to sound like you

The end is coming

The end is coming

Now

We’re staring at each other

And sinking is my way to shine

One last move

Your reflection push me downwards

To finally turn into scum

One last threshold

Watching your face from under the surface

I watch you walking

And walking on your footsteps

I try to dwell the present

To live here and now

And i don’t know how

To live here and now

Night falls over the blocks

Streets get purple

Tension fills up the place

Like chest connected with memories

Shelters aren’t silenceproof

Buldings freeze

Like untasty words in my throat

I’d carve this meaningless instant

Because this instant teaches me so much

I fight to believe

I’ll be able to ignore and to forget

To become what i am without getting wasted

I do realize

I am beyound my dreams

My thoughts don’t belong that place anymore

I am out of space

I am out of time

Te veel stappen onderweg

De weg lijkt eindeloos

Last van twijfels

Antwoorden komen nooit

Ik zie je lopen

En op je voetstappen lopen

Ik probeer in het heden te leven

Om hier en nu te leven

Langzaam ga ik naar beneden

Je ritme stalken

Ik toon mezelf om te klinken als jij

Het einde nadert

Het einde nadert

nutsvoorzieningen

We staren naar elkaar

En zinken is mijn manier om te schitteren

Een laatste zet

Jouw spiegelbeeld duwt me naar beneden

Om eindelijk in uitschot te veranderen

Een laatste drempel

Van onder het oppervlak naar je gezicht kijken

Ik zie je lopen

En op je voetstappen lopen

Ik probeer in het heden te leven

Om hier en nu te leven

En ik weet niet hoe

Om hier en nu te leven

De nacht valt over de blokken

Straten worden paars

Spanning vult de plaats

Als borst verbonden met herinneringen

Schuilplaatsen zijn niet geluiddicht

Gebouwen bevriezen

Zoals onaangename woorden in mijn keel

Ik zou dit zinloze moment kerven

Omdat dit moment me zoveel leert

Ik vecht om te geloven

Ik kan negeren en vergeten

Om te worden wat ik ben zonder verspild te worden

Ik realiseer me dat

Ik ben mijn dromen voorbij

Mijn gedachten horen daar niet meer thuis

Ik heb geen ruimte meer

Ik heb geen tijd meer