Lidosta Mehāniskiem Putniem - Jumprava

Jā, viņi nevicinās spārnus tā

Viņu galvas ir no metāla

Viņi nelido

Viņi tik trauc apkārt debess klajumā neprātā

Viņus tikai par putniem sauc vien neapturamiem

Kas patiesībā nemaz jau nedzīvo

Tie neplīvo vējā

Viņi nedziedās tev no rītiem, vakaros

Tiem nav kur aizmirsties

Kā tiem, kas var debesīs kliegt

It nekā viņi neredz un nepārdzīvo

Viņu sejas ir noliektas šajā lidostā

Tavi gari ķermeņi nav mana acu gaisma

Tikai pretī joņojoša staru plaisa

Skrejceļa spuldzes kūp, lampu drudzis manī drūp

Tiem lidojošiem, tiem nav roku

Nav izriestas krūtis, brūces, kas noasiņo

Nav vienīgā, vien rēcoša esamība un siena

Izplūdes gāzes man skan gan vienam

Salonu vibrāciju, rāciju radītās trīsas

Līdz smaka traka, līdz baltkvēlei aka

Kas sakarsē, sadedzina neiesildītos krēslus

Liek tiem skriet, liek viņiem traukties

Bezspēkā namos kā kamols zemē maukties

Attālumi saraustīti, mehāniska atkarība

Novēlota barība un visas citas trīsas

Liek uztraukties, aizmirsties, atdoties man un mocīties

Vilkt paralēles, mērogus, saskaņot ar visiem citiem

Pārējiem tavējiem, kas arī telpā saimnieko

Līdz beigās paguruši, nebrīdinot visus citus

Noklusē, nokavē, nodeldē un iznīdē

Nolīdzina zemi un veidojas jauni kapi

Nobloķē, nomontē, aizkavē

Tā radot jaunu mapi

Tie neplīvo vējā

Viņi nedziedās tev no rītiem, vakaros

Tiem nav kur aizmirsties

Kā tiem, kas var debesīs kliegt

Ja, zo zwaaien ze niet met hun vleugels

Hun hoofden zijn gemaakt van metaal

Ze vliegen niet

Ze zijn zo gestoord in de open lucht van waanzin

Ze worden gewoon vogels genoemd, niet te stoppen

Wie leeft er eigenlijk helemaal niet

Ze lekken niet in de wind

Ze zullen niet voor je zingen in de ochtend, in de avond

Ze kunnen nergens vergeten

Zoals degenen die kunnen schreeuwen in de hemel

Het is alsof ze niets zien of beleven

Hun gezichten zijn gebogen op deze luchthaven

Je lange lichamen zijn niet het licht van mijn ogen

Gewoon een krakende balk barst

De lampen op de landingsbaan roken, de lampenkoorts raast in me te pletter

Voor degenen die vliegen, ze hebben geen handen

Geen bloedingen, bloedende wonden

Het is niet het enige brullende bestaan ​​en de muur

De uitlaat klinkt voor mij allebei alleen

Trillingen veroorzaakt door interne trillingen en walkietalkies

Om gek te ruiken, goed wit te worden

Wat opwarmt, verbrandt onverwarmde stoelen

Laat ze rennen, maakt ze zich zorgen

In machteloze huizen als een brok aarde om te zwemmen

Afstanden schokkerig, mechanische afhankelijkheid

Laat eten en al het andere trillen?

Het zorgt ervoor dat je je zorgen maakt, vergeet, opgeeft en me kwelt

Teken parallellen, schalen, lijn uit met alle anderen

Voor de rest van jullie die ook de kamer beheren

Tot het einde moe zonder de anderen te waarschuwen

Stilte, vertraging, wissen en uitroeiing

De grond wordt geëgaliseerd en nieuwe begraafplaatsen worden gevormd

Geblokkeerd, ontmanteld, vertraagd

Zo maak je een nieuwe map aan

Ze lekken niet in de wind

Ze zullen niet voor je zingen in de ochtend, in de avond

Ze kunnen nergens vergeten

Zoals degenen die kunnen schreeuwen in de hemel