Ça ne suffit pas - Judith

Promesse de destin qui se chavire,

ça fait plutôt sourire dans les premiers temps.

Puis l’homme sous l’emprise de ses désirs,

veux -tu m’aider à gravir les marches du temps.

Plus de traversée du désert, mon manque et mon air, je ne me lasse pas de toi,

plaisir de souffler sur les braises, de toucher quand même si ça brule au bout

des doigts.

A quoi bon s’en cacher, je t’aime et ça ne me suffit pas, j’ai perdu d’envies

et de rêves pour la première fois.

L’amour se pare pour nous éblouir,

difficile de prédire ce qui nous attend.

L’idéal sous forme de souvenir, on finit par devenir,

ce qu’on détestait tant.

A présent, je lis sur tes lèvres l’histoire qui s’achève et j’en perçois les

premiers pas.

Le plaisir de l'âme est plus fort que l'élan du corps, on s’envisage du bout

des doigts.

Pourtant rien n’a changé, on s’aimait,

ça ne nous suffit pas.

Des nuits d’armées de remèdes

face à la vie qui va.

Quand l’ombre se lève et se fait sentir, on n’peut pas retenir

la marche du temps,

des rires ont fait places à nos soupirs.

On n’a plus qu'à se laisser, se laisser au rang.

Merci d’avoir porter ces lignes au faces à deux traits dans ce monde pourquoi,

c’est bien plus qu’une question d’heure, la chasse au bonheur que j’ai touché

du bout des doigts.

Comme quoi on peut s’aimer, certes, mais parfois l’amour ça laisse un froid.

Perdue quand j’ai gouté ses lèvres pour la première fois.

Perdue quand je sais la lumière, du saut de la dernière fois.

Perdue quand je sais la nuit de notre rêve, je sais la nuit de notre rêve.

Belofte van het lot dat kapseist,

In het begin is het best grappig.

Toen de man onder de invloed van zijn verlangens,

wil je me helpen de trappen van de tijd te beklimmen.

Nooit meer door de woestijn, mijn gebrek en mijn lucht, ik word je niet beu,

plezier om op de sintels te blazen, hoe dan ook aan te raken als het aan het einde brandt

vingers.

Wat heeft het voor zin om me te verbergen, ik hou van je en dat is niet genoeg voor mij, ik heb mijn verlangens verloren

en dromen voor de eerste keer.

Liefde siert zichzelf om ons te verblinden,

moeilijk te voorspellen wat ons te wachten staat.

Het ideaal in de vorm van geheugen, wordt men uiteindelijk,

wat we zo vreselijk vonden.

Nu lees ik op je lippen het verhaal dat eindigt en ik zie de

eerste stappen.

Het plezier van de ziel is sterker dan het momentum van het lichaam, we beschouwen onszelf vanaf het einde

vingers.

Toch is er niets veranderd, we hielden van elkaar,

het is niet genoeg voor ons.

Nachten van legers van remedies

in het aangezicht van het leven dat gaat.

Wanneer de schaduw opkomt en wordt gevoeld, is er geen houden meer aan

de mars van de tijd,

gelach maakte plaats voor onze zuchten.

We moeten ons gewoon laten gaan, ons in de rij laten staan.

Dank u voor het brengen van deze regels aan de twee gezichten in deze wereld waarom,

het is meer dan een kwestie van tijd, de jacht op geluk die ik heb aangeraakt

binnen handbereik.

Zoals wat we van elkaar kunnen houden, natuurlijk, maar soms laat liefde je koud.

Verloren toen ik voor het eerst haar lippen proefde.

Verloren als ik het licht ken, van de sprong van de laatste keer.

Verloren als ik de nacht van onze droom ken, ken ik de nacht van onze droom.