Requiem - Joolz

Slowly, slowly, the heavy golden days

Slide past like honey off a spoon

The fire hisses and the wind outside

Shakes the windows in their frames

People pass outside, their lives like tramlines

Moving in some silent, ritual passage

Faces blank as water, their eyes folded and secret

Clutching themselves to themselves

Corsetted and strapped against the world’s tricks…

Nothing makes them jump

These autumn weeks slip past

Like a timeless river, never to return

A sightless melancholy washes the faces, and the streets;

They say that those who die from exposure

At the end, cuddle in their snow shrouds

As if a were a lover’s arms

Warm and sleepy as the Lady takes them home

For the last time;

As the storm clouds of hysteria thicken and rumble

On horizons far away

I wonder if this stupor is our last golden dream

And if we’ll ever wake from it again

Langzaam, langzaam, de zware gouden dagen

Schuif voorbij als honing van een lepel

Het vuur sist en de wind buiten

Schudt de ramen in hun kozijnen

Mensen passeren buiten, hun leven als tramlijnen

Bewegen in een stille, rituele passage

Gezichten leeg als water, hun ogen gevouwen en geheim

Zich aan zichzelf vastklampend

Korsetten en vastgebonden tegen de trucs van de wereld...

Niets doet ze springen

Deze herfstweken glippen voorbij

Als een tijdloze rivier, om nooit meer terug te keren

Een blinde melancholie wast de gezichten en de straten;

Ze zeggen dat degenen die sterven door blootstelling

Knuffel aan het einde in hun sneeuwmantels

Alsof de armen van een minnaar zijn

Warm en slaperig als de Vrouwe ze mee naar huis neemt

Voor de laatste keer;

Terwijl de onweerswolken van hysterie dikker worden en rommelen

Aan de horizon ver weg

Ik vraag me af of deze verdoving onze laatste gouden droom is

En of we er ooit weer uit ontwaken