Wrinkles - John Williamson

Well old Bob hasn’t got much but he values his boots

He values the time he spends growin' flowers

He still loves his babies that grew to be men

He recalls all the days 'n' nights and the hours

When he and his woman worked on the land

In the heat and the dry, in the cold and the wet

He still picks her a rose and his old heart still races

She’s still the most beautiful girl that he’s met

And you ask is he happy… and you ask is he happy???

He’s got wrinkles from smiling, he feels lucky and free

And he knows what it means to live here in the sunshine

He’s got wrinkles…

He walks with Amelia down to the store

With a little cane basket for the bread and the daily Sun

Still hand in hand like babes in the meadows

And young faces turn

Love is so beautiful, it can be so deep

And a man is a king when he has his own princess

Bob wears no crown, no long flowing robe

But there in his mind he still rides on his black stallion

Then a cold winter came, and Bob was alone

His beautiful princess had flown with the angels

He faded so quickly, the man became old

And the wandering dew soon covered the roses

First just a cane, then a strong stick for walking

Then just a chair with a grey old man dying

All that he lived for was always beside him

So Bob left in peace, to join his lady

And you ask is he happy… and you ask is he happy???

He had wrinkles from smiling

He felt lucky and free

And he knew what it meant to live here in the sunshine

He had wrinkles…

Nou, de oude Bob heeft niet veel, maar hij waardeert zijn laarzen

Hij waardeert de tijd die hij besteedt aan het kweken van bloemen

Hij houdt nog steeds van zijn baby's die mannen werden

Hij herinnert zich alle dagen en nachten en de uren

Toen hij en zijn vrouw op het land werkten

In de hitte en droog, in de kou en nat

Hij plukt nog steeds een roos voor haar en zijn oude hart klopt nog steeds

Ze is nog steeds het mooiste meisje dat hij heeft ontmoet

En je vraagt ​​of hij blij is... en je vraagt ​​of hij blij is???

Hij heeft rimpels van het glimlachen, hij voelt zich gelukkig en vrij

En hij weet wat het betekent om hier in de zon te wonen

Hij heeft rimpels...

Hij loopt met Amelia naar de winkel

Met een rieten mandje voor het brood en de dagelijkse zon

Nog steeds hand in hand als babes in de weilanden

En jonge gezichten draaien zich om

Liefde is zo mooi, het kan zo diep zijn

En een man is een koning als hij zijn eigen prinses heeft

Bob draagt ​​geen kroon, geen lang golvend gewaad

Maar in zijn gedachten rijdt hij nog steeds op zijn zwarte hengst

Toen kwam er een koude winter, en Bob was alleen

Zijn mooie prinses was met de engelen gevlogen

Hij vervaagde zo snel dat de man oud werd

En de dwalende dauw bedekte al snel de rozen

Eerst alleen een wandelstok, dan een sterke wandelstok

Dan gewoon een stoel met een grijze oude man die sterft

Alles waar hij voor leefde was altijd naast hem

Dus Bob vertrok in vrede, om zich bij zijn vrouw aan te sluiten

En je vraagt ​​of hij blij is... en je vraagt ​​of hij blij is???

Hij had rimpels van het glimlachen

Hij voelde zich gelukkig en vrij

En hij wist wat het betekende om hier in de zon te wonen

Hij had rimpels...