The End of Love - John Cameron Mitchell

When I think about you

I think it’s all been said before

The words rang true

But what were they for?

You were a small disappointment

Careless hand on the thigh

Sweet inferred words

That were never implied

Who could frame the fearful asymmetry

Between lust and love?

Is God the synapse or the thought

Caught between what you want and what you bought?

Are you the final thread

That binds the world to me?

Baby is that all you want to be?

The end of love is

A terraced grief that’s like a drip down a mountain

That fills an ocean

I’ll carry you over the water, you grow heavier

With every step

Until you drag me down as sure as Ophelia’s dress

Did you grant me existence

When a random thought of me

Shot through your mind

Like a wasp right through a web?

You clothed me in life

But my garment strangles me

Like Desdemona struggling with fortune

And seeking her lover’s eyes

Is a mayfly tenure the best that you can offer me?

You’re so wisely absent, from past and future

But to me you’re nothing but a suture

To prevent their blending

And yet my heart seems to be rending now

The longer I sit in my lonely room

Honey you’re the only lover that I believe in

The end of love is

A guarantee that no will ever look

Away from me

Though I dance with the dolls

No one else comes close

To how, to how

How you love me

The end of love is

A deus ex machina

But ain’t that better

Than a deus

So much more humane

So much more remains

After the play is over

The end of love

The end of love

The end of love

Als ik aan jou denk

Ik denk dat het allemaal al eerder is gezegd

De woorden klonken waar

Maar waar waren ze voor?

Je was een kleine teleurstelling

Zorgeloze hand op de dij

Zoete afgeleide woorden

Dat werd nooit geïmpliceerd

Wie zou de angstaanjagende asymmetrie kunnen omlijsten

Tussen lust en liefde?

Is God de synaps of de gedachte

Gevangen tussen wat je wilt en wat je hebt gekocht?

Ben jij de laatste draad

Dat bindt de wereld aan mij?

Baby is dat alles wat je wilt zijn?

Het einde van de liefde is

Een terrasvormig verdriet dat is als een infuus van een berg

Dat vult een oceaan

Ik draag je over het water, je wordt zwaarder

Bij elke stap

Totdat je me zo zeker als Ophelia's jurk naar beneden sleept

Heb je me bestaan ​​gegeven

Toen een willekeurige aan mij dacht

Door je hoofd geschoten

Als een wesp dwars door een web?

Je hebt me gekleed in het leven

Maar mijn kledingstuk wurgt me

Zoals Desdemona die worstelt met fortuin

En op zoek naar de ogen van haar minnaar

Is een ambtstermijn van een eendagsvlieg het beste dat je me kunt bieden?

Je bent zo wijselijk afwezig, van verleden en toekomst

Maar voor mij ben je niets anders dan een hechting

Om te voorkomen dat ze vermengen

En toch lijkt mijn hart nu te scheuren

Hoe langer ik in mijn eenzame kamer zit

Schat, jij bent de enige minnaar waarin ik geloof

Het einde van de liefde is

Een garantie dat niemand ooit zal kijken

Weg van mij

Hoewel ik dans met de poppen

Niemand anders komt dichtbij

Naar hoe, naar hoe

Hoe je van me houdt

Het einde van de liefde is

Een deus ex machina

Maar is dat niet beter

Dan een deus

Zoveel menselijker

Er blijft zoveel over

Nadat het toneelstuk is afgelopen

Het einde van de liefde

Het einde van de liefde

Het einde van de liefde