Kotiin - Johanna Kurkela

Aamuyöstä laukun pakkasin ja lensin Afrikkaan

Taakse katsomatta, punaista maata kulkemaan

Silti maailman tuolla puolen mulle paikka pöytään katetaan

Ja huuruisessa ikkunassa tutut kasvot odottaa

Sinä iltana, kun hyinen tuuli laulaa talon raoista

On haalistuneet kasvot valokuvassa

Näkyy pieni hahmo pihan portilla

Kävelevän kotiin

Varpaitteni välissä mä tunsin meren suolaisen

Ja jokaisilta kasvoilta luulin löytäneeni läheisen

Ja yöllä sillä lämpimällä hiekkarannalla

Mietin, näyttääkö vanhat kotikulmat vielä samalta

Ja muistaako ne mua

Sinä iltana…

Vaikka näkis suurimman vesiputouksen

Sen juurella kaupungin kultaisen

On onni todellista vasta kun jakaa sen

Ja tänä iltana, kun hyinen tuuli laulaa talon raoista

On haalistuuneet kasvot valokuvassa

Näkyy pieni hahmo pihan portilla

Kun hymyn kaari hupun alta paljastuu

Takkatulen loimu silmiin heijastuu

Näkyy pieni hahmo teidän ovella

Mä olen tullut kotiin

Mä olen tullut kotiin

Seuraavana aamuna mä hiivin alakertaan uinuvaan

Katan hiljaa pöydän, hyräillen jään muita oottamaan

On mulla sielu levoton ja seikkailijan pää

Silti tänä aamuna laukku pakkaamatta jää

In de ochtend pakte ik mijn tas en vloog naar Afrika

Zonder achterom te kijken, rode grond om te passeren

Toch, aan de andere kant van de wereld, is mijn plek aan tafel gedekt

En in een mistig raam wacht een bekend gezicht

Die nacht als de ijzige wind zingt uit de kieren van het huis

Er is een vervaagd gezicht op de foto

Een kleine figuur is te zien in de poort van de binnenplaats

Naar huis lopen

Tussen mijn tenen voelde ik het zoute van de zee

En op elk gezicht dacht ik dat ik een geliefde had gevonden

En 's nachts op dat warme zandstrand

Ik vraag me af of de oude hoeken van het huis er nog hetzelfde uitzien

En herinneren ze zich mij?

Die nacht…

Zelfs de grootste waterval zien?

Aan de voet van de stad is goud

Er is pas echt geluk als je het deelt

En vanavond als de ijzige wind zingt uit de kieren van het huis

Er is een vervaagd gezicht op de foto

Een kleine figuur is te zien in de poort van de binnenplaats

Wanneer de boog van een glimlach onder de motorkap wordt onthuld

De gloed van de open haard wordt weerspiegeld in de ogen

Er verschijnt een klein figuurtje aan je deur

ik ben thuisgekomen

ik ben thuisgekomen

De volgende ochtend sloop ik naar beneden om te slapen

Ik dek stilletjes de tafel af en neurie het ijs om op anderen te wachten

Ik heb een rusteloze ziel en een avontuurlijk hoofd

Toch blijft de tas vanmorgen uitgepakt